#24

Wieczorem wróciłam do mieszkania Wojtka. Od progu usłyszałam radosne śmiechy, jego i Pati. Serce krajało mi się na samą myśl tego, co zaraz miało nastąpić. Cały dzień biłam się z myślami zastanawiając się, jak powinnam postąpić. Nie była to łatwa decyzja, ale w końcu moja miłość do Wojtka zwyciężyła. Zasługiwał na prawdę, nawet za cenę tego, że prawdopodobnie nie będzie chciał mnie już znać.

Przywitał mnie radośnie, całując i przytulając.

– Kochanie, nie zostawiaj mnie tak bez słowa! Wiesz, że nie lubię gdy cię nie ma przy mnie – wyszeptał mi do ucha, całując w szyję.

– Przecież miałeś towarzystwo – odpowiedziałam, odsuwając się od niego.

– Coś się stało? – spytał zdziwiony, marszcząc brwi.

– Tak! Musimy porozmawiać – powiedziałam głośniej, aby Pati usłyszała.

Dziewczyna wstała z kanapy i rzuciła:

– Zostawię was samych.

– Zaczekaj, ciebie też to dotyczy – powiedziałam spokojnie.

Poczułam na sobie jej wściekłe spojrzenie. Usiadła, krzyżując ręce na piersi. Burzyłam właśnie jej misterny plan. Nie potrafiła ukryć swojej niechęci i złości. Nie umknęło to uwadze Wojtka.

– Co tu się dzieje? Czy ja o czymś nie wiem? – spytał.

– Owszem! Chciałabym, abyś czegoś wysłuchał! – powiedziałam i wyciągnęłam z kieszeni telefon. Znalazłam odpowiedni plik i włączyłam odtwarzanie. Po chwili z głośnika dobiegł zapis dzisiejszej rozmowy z Pati. Gdy dziewczyna zorientowała się czego słucha, otworzyła szeroko oczy z niedowierzania, jej nozdrza rozwarły się wściekle, a twarz przeobraziła się w maskę gniewu. Nie spodziewała się tego.

– Ty szmato! Nagrałaś to! Pożałujesz tego! – krzyknęła i rzuciła się w moim kierunku. Zdążyła paznokciami rozharatać mi przedramiona, zanim Wojtek odciągnął ją ode mnie. Nawet nie miałam siły, aby się bronić. Miotała się wściekle i szarpała, próbując mnie dosięgnąć.

– Puszczaj! Nie podaruję jej tego! – wrzeszczała, niczym opętana.

– Co ty robisz? Oszalałaś? – pytał spanikowany Wojtek, próbując nad nią zapanować.

– Ty podstępna, kłamliwa żmijo! – Pati nie odpuszczała.

– Co jest na tym nagraniu? – spytał Wojtek, patrząc na mnie podejrzliwie.

Krzyki Patrycji zagłuszały dźwięki wydobywające się z głośnika.

– Twoja dziewczyna ma dziecko! – wrzasnęła nagle Pati. – Oddała je do adopcji! Nie jest zdolna do uczuć!

Kiedy w końcu padły te słowa nawet nie zdenerwowałam się za bardzo. Ze spokojem przyjęłam wszystkie obelgi, jakimi zarzucała mnie Pati. Nie miałam siły, byłam wyprana z emocji.

– Julia, o czym ona mówi? To prawda? – spytał Wojtek. W jego spojrzeniu dostrzegłam wszystkie te uczucia, których się spodziewałam: ból, niedowierzanie, szok i potępienie. Błagał mnie spojrzeniem, abym zaprzeczyła. Nie mogłam jednak tego zrobić.

– Przykro mi – wyszeptałam. Podeszłam do niego i pocałowałam go w policzek. – Żegnaj kochanie! – powiedziałam.

Spojrzałam wymownie na Pati. Dziewczyna, aż poczerwieniała z wściekłości. Próbowała się wyrwać z uścisku Wojtka, jednak ten trzymał ją mocno. Korzystając z zamieszania po prostu wyszłam z mieszkania. Słyszałam za plecami odgłosy szamotaniny i wyzwiska rzucane przez Pati pod moim adresem. Nie oglądnęłam się jednak.

Przez kilka godzin wałęsałam się ulicami, zupełnie bez celu. Czułam się absolutnie pusta w środku. Nie chciałam myśleć, nie chciałam czuć, nie chciałam nawet istnieć. Wszystko było dla mnie już bez znaczenia. Chciałam się schować w jakiejś mysiej dziurze i już nigdy z niej nie wychodzić. Spacer utrudniał mi bardzo potok łez, zamazujący wzrok i spływający bezgłośnie po moich policzkach. Kilka razy potknęłam się i upadłam, raniąc sobie boleśnie kolana i ręce. Ból był jednak dobry, odwracał uwagę, pomagał nie myśleć o tym, o czym nie chciałam myśleć.

Dotarłam do domu w środku nocy, skrajnie wyczerpana psychicznie i fizycznie. Zmęczona, nawet nie zwróciłam uwagi na to, że drzwi do mieszkania są otwarte, a w środku pali się światło. Zarejestrowałam tylko jakiś ruch i nagle poczułam, jak czyjeś ramiona ciasno mnie obejmują.

– Błagam cię, nigdy więcej mi tak nie rób. Myślałem, że oszaleję. Nigdzie nie mogłem cię znaleźć. Bałem się, że coś ci się stało – szeptał mi do ucha Wojtek, obsypując pocałunkami moją zapłakaną twarz.

– Co ty tu robisz? – spytałam, odsuwając się od niego.

– Jak to, co! Zamartwiam się na śmierć!

Przesunął dłońmi po moich policzkach, ścierając z nich łzy. Złapał moje ręce i odkrył świeże rany. Zlustrował mnie zaniepokojonym spojrzeniem. Ujrzawszy zakrwawione kolana, skrzywił się.

– Co ci się stało? – spytał z troską.

– Przewróciłam się.

– Chodź, trzeba to przemyć – powiedział i pociągnął mnie do łazienki.

Z czułością i wielką delikatnością ściągnął mi leginsy i kazał usiąść na wannie. Zamoczył ręcznik w wodzie i zaczął przemywać moje rany. Widok krwi o dziwo, nie wywołał u mnie żadnej reakcji. Bez protestów poddawałam się tym zabiegom. Niedowierzałam, że jest tutaj ze mną. Przyszedł, martwił się, pomimo tego, czego się dowiedział. Zasługiwał na wyjaśnienia. Nie chciałam wracać do przeszłości, ale byłam mu to winna.

– To stało się, gdy miałam piętnaście lat. Znalazłam się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie – zaczęłam łamiącym się głosem. – Wracałam od koleżanki, było już późno. Do domu nie miałam daleko, kilka ulic. Słuchałam muzyki, miałam słuchawki na uszach, nawet go nie usłyszałam, choć szedł tuż za mną. Wciągnął mnie w jakąś bramę i... – Przerwałam na chwilę, połykając łzy. Powrót do tych wspomnień był trudny i bolesny. Przed oczami znów ujrzałam tę obłąkaną parę oczu, niemalże czułam śmierdzący oddech mojego oprawcy. Choć tamte wydarzenia należały do przeszłości, bałam się do nich wracać, bo za każdym razem przeżywałam wszystko od początku. Zaczęłam się trząść niczym w gorączce.

Wojtek spojrzał na mnie przerażony i przygarnął do siebie.

– Nie musisz nic mówić! Nie musisz do tego wracać! – powiedział, przytulając mnie mocno. Wtulając się w niego ufnie, czułam się bezpieczna. Znalazłam w sobie siłę, aby mówić dalej.

– Zgwałcił mnie, pobił, zostawił, jak jakiegoś śmiecia w tej bramie i po prostu sobie odszedł. Błagałam go, krzyczałam, wyrywałam się – wszystko nadaremnie. To zdarzenie zmieniło całe moje dotychczasowe życie. Z wesołej nastolatki przeobraziłam się w zamkniętą w sobie, przerażoną istotę. Bałam się wychodzić z domu, bałam się zostawać sama. Wszystko mnie przerażało. Obawiałam się, że on może wrócić, że znów gdzieś go spotkam. Policja niestety nie potrafiła go odnaleźć. Przestałam chodzić do szkoły, miałam indywidualne nauczanie. Rodzice zadbali o moje zdrowie psychiczne posyłając na terapię. Z początku pomagała. Zaczęłam powoli wychodzić z dołka, ale jak się okazało za chwilę miałam popaść w kolejny. Zaczęłam tyć. Brzuch rósł mi w zastraszającym tempie. Z początku sądziłam, że to z powodu braku ruchu i siedzenia w domu. Nie dopuszczałam do siebie prawdy. Po całym zdarzeniu dostałam tabletkę na powstrzymanie ciąży. Uczepiłam się tej myśli niczym tonący brzytwy. Ignorowałam brak okresu, tłumacząc sobie wszystko stresem. Czułam się taka… brudna, poniżona, ukarana przez los. Ukrywałam brzuch przed rodzicami, wstydziłam się im przyznać. W końcu jednak zauważyli. Siłą zabrali mnie do lekarza. To był już szósty miesiąc. O aborcji oczywiście nie było mowy, musiałam urodzić. Kolejne miesiące były koszmarem. Ciąża wymęczyła mnie bardzo. Odliczałam tylko dni do porodu. Jak najszybciej chciałam się pozbyć z siebie cząstki tego zwyrodnialca. Nie potrafiłam myśleć inaczej. Gdy tylko wyobrażałam sobie, jak dziecko wygląda, przed oczami stawała mi jego twarz, wykrzywiona szyderczym uśmiechem. Dziecko oczywiście nic nie zawiniło, ale mimo to nie potrafiłam go pokochać. To był chłopczyk. Gdy się urodził nie miałam w sobie siły, aby zmusić się do opieki nad nim. Wiedziałam, że jeśli go zatrzymam, już do końca życia będzie przypominał mi o tym, co się wydarzyło. Był owocem czegoś złego. Nie byłam w stanie dać mu normalnego domu. Jedyną szansą na to, aby doświadczył pełni życia, bez matki która nie potrafiła go pokochać, bo kojarzył jej się tylko z krzywdą, była adopcja. Podjęłam więc tę najbardziej egoistyczną decyzję w życiu. – Kilka wielkich niczym grochy łez skapnęło na podłogę. Wojtek milcząco przyglądał mi się. Nie próbował mnie oceniać, po prostu starał się zrozumieć. Widziałam, jak walczy z emocjami, rysy twarzy mu stężały, przybierając wyraz bólu. Przytulał mnie cały czas, obsypując pocałunkami.

– Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, jak mocno musiałaś to wszystko przeżyć – wyszeptał.

– Nie było to łatwe. Zważywszy na fakt, że sprawa wyszła poza krąg rodzinny. Gdy wróciłam w końcu do szkoły, zmiażdżyli mnie tam psychicznie po raz kolejny. Wytykanie palcami, szepty za plecami, wyzwiska były na porządku dziennym. Wszyscy mnie potępiali, traktowali jak trędowatą. Nie wytrzymałam! Chciałam umrzeć, więc nałykałam się tabletek nasennych. Odratowali mnie jakimś cudem. Aby odciąć się od wszystkiego, rodzice zdecydowali o przeprowadzce do innego miasta. Mogłam zacząć wszystko od początku. Nowa szkoła, nowy dom, nowi znajomi – czysta karta. Nikt nie wiedział, przez co przeszłam. Odmówiłam udziału w terapii, nie chciałam, aby cokolwiek przypominało mi o tym, co się wydarzyło. Moja psychika zastosowała klasyczne wyparcie. Nie chciałam o tym myśleć, więc po prostu przestałam. Zajęłam się nauką. Zapisałam się na wszystkie możliwe zajęcia dodatkowe i kursy. Robiłam wszystko, aby nie mieć czasu na myślenie. Pomogło! Z czasem nauczyłam się o tym nie pamiętać. Nigdy nikomu o tym nie mówiłam. Nawet Jackowi! Gdyby nie ona, ty też pewnie nigdy byś się nie dowiedział. Przepraszam, że nie byłam z tobą szczera, ale..

– Ciiiii już dobrze, kochanie. Nic więcej już nie mów – powiedział, przerywając mi.

– Teraz i tak wszyscy się dowiedzą. Zaczną mnie oceniać! Nie zniosę tego drugi raz – wyszlochałam.

– Nikt o niczym się nie dowie! Zająłem się tym!

– Jak to zająłeś? – Zamrugałam zaskoczona.

– Ona niczego nie ujawni. Wie, że jeśli to zrobi, wtedy ja wykorzystam to nagranie z waszej rozmowy. Znam ją tak długo, była dla mnie, jak siostra, choć ostatnio kontakt nam się urwał, ale nie sądziłem, że jest zdolna do takich rzeczy. Przykro mi, że cię tak potraktowała.

Patrzyłam na niego oniemiała.

– Zrobiłeś to mimo tego, co ona powiedziała? Usłyszałeś o mnie te wszystkie straszne rzeczy i mimo tego… – Niedowierzałam.

– Aż tak bardzo wątpisz w moją miłość do ciebie? – spytał smutno.

– Nie zasługuję na miłość. Nie potrafiłam jej dać własnemu dziecku! Okłamywałam sama siebie, nie dopuszczając prawdy do własnego sumienia. Jestem okropnym człowiekiem, nikt nie powinien mnie kochać po tym, co zrobiłam!

– Nie mów tak! To nie prawda! Podjęłaś słuszną decyzję i nie powinnaś się obwiniać. Nie zabronisz mi cię kochać! Słyszysz!? Kocham cię! Chcę dzielić z tobą wszystkie radości i smutki, bez względu na wszystko. Nic nie zmieni moich uczuć. Zawsze będę przy tobie i chcę, żebyś to sobie uświadomiła teraz i na zawsze!

Świeże i gorące łzy, znów spłynęły po moich policzkach. Tym razem były to jednak łzy szczęścia. Złapałam go za koszulkę i przyciągnęłam do siebie, wpijając się mocno w jego usta.

****************************************************************

Kochani komentarzy coś ostatnio coraz mniej :-(

Dlatego ustalam nową regułę... Jeśli zależy wam, żeby nowe rozdziały były, co piątek to pod każdym postem chcę widzieć komentarze w ilości dwucyfrowej.... ot taki mam kaprys :-D Dacie rade?

Pozdrawiam......