#22

Wieczorem odbywała się gala wręczania nagród MTV. Zespół, co prawda, nie był nominowany, ale i tak mieliśmy się tam pojawić. Powoli wdrażałam się w ten świat. Rozpoznawałam już większość twarzy celebrytów i artystów. Wiedziałam, kto z kim trzyma, z kim warto rozmawiać, a od kogo trzymać się z daleka. Ludzie rozpoznawali też mnie. Coraz częściej ktoś mnie pozdrawiał i machał przyjaźnie. Wojtek sprawdzał się doskonale jako przewodnik po show biznesie. Choć na takich uroczystościach musieliśmy trzymać dystans między sobą i tak bawiłam się doskonale.

Sączyłam drinka przy barze, gdy usłyszałam za plecami:

– No proszę, proszę! Znowu się spotykamy!

Odwróciłam się i napotkałam spojrzeniem… Majka! Patrzył na mnie, uśmiechając się szeroko.

– Przepraszam, ale właśnie miałam wychodzić – powiedziałam i odwróciłam się na pięcie. Akurat jego towarzystwo było mi najmniej potrzebne.

– Szkoda! Moglibyśmy porozmawiać o tym, co naprawdę się wydarzyło między mną a byłą twojego chłopaka!

Zatrzymałam się w pół kroku i powoli odwróciłam w jego stronę.

– O czym ty mówisz? – spytałam.

– Jak przypuszczam, znasz tylko jedną stronę medalu! Twój ukochany pewnie nie powiedział ci wszystkiego.

Patrzyłam na niego mrużąc oczy. Jak mogłam wcześniej nie zauważyć jego arogancji i zbytniej pewności siebie?

– A co ty możesz o tym wiedzieć! – wycedziłam przez zęby mocno już wściekła.

– Oj wiem dużo więcej, niż ci się wydaje! Jeśli dasz się zaprosić na kawę, to chętnie wszystko ci opowiem. – Uśmiechnął się cwaniacko.

Już miałam sprzedać mu kilka niewybrednych epitetów, które cisnęły mi się na usta, gdy zobaczyłam Wojtka, który z groźną miną zmierzał w naszym kierunku.

– Stary, my się chyba ostatnio nie zrozumieliśmy! – powiedział, gdy już stanął między nami.

– Przecież tylko sobie rozmawiamy! – odparł wesoło Majk. Kompletnie nic sobie nie robił z groźnego tonu Wojtka.

– Masz tu tuzin innych dziewczyn! Możesz rozmawiać z każdą, tylko nie z tą.

Stałam jak zahipnotyzowana, ciężko oddychając. Sytuacja zaczęła wymykać się z pod kontroli. Bałam się, że Wojtek zrobi coś głupiego.

– Bardzo nie lubię, gdy ktoś mi czegoś zabrania. Zwłaszcza, że tu chodzi o kogoś trzeciego. Ona nie jest twoją własnością. Może zachowałbyś się jak dżentelmen i spytał ją o zdanie? Może jednak ma ochotę ze mną porozmawiać? – Majk najwyraźniej doskonale się bawił i postanowił nie odpuszczać.

Zauważyłam, jak Wojtek zaciska pięści i robi krok w jego stronę. Jego zaciśnięte szczęki drgały w niewypowiedzianej złości. Przerażona złapałam go za marynarkę i rozejrzałam się po sali, szukając pomocy. Napotkałam wzrokiem Tomsona, który z zaciśniętymi brwiami przyglądał się całej scenie. Przywołałam go ruchem głowy. Podszedł szybko i stanął między Wojtkiem a Majkiem.

– Jakiś problem? – spytał, patrząc to na jednego to na drugiego.

– Zabierz stąd Julię, proszę – powiedział do niego Wojtek. – Ja muszę porozmawiać z tym gościem w cztery oczy!

Tomson zmierzył ich oboje wzrokiem.

– Chodź! – powiedział, łapiąc mnie pod ramię i ciągnąc w kierunku wyjścia.

– Co robisz?! Przecież oni się tam zaraz pobiją! – Próbowałam się wyrwać, lecz bezskutecznie.

– Nie sądzę – odpowiedział spokojnie.

– Skąd możesz wiedzieć?! – krzyknęłam.

– Bo obydwoje dobrze zdają sobie sprawę z tego, że obserwują ich kamery. Powiedzą sobie tylko parę… ciepłych słów i będzie po sprawie. Zaufaj mi, wiem, co mówię.

Popatrzyłam na niego oniemiała. W głowie mi się nie mieściła cała ta sytuacja. Wyszliśmy na zewnątrz. Noc była dość chłodna, a ja zostawiłam kurtkę w środku. Objęłam się ramionami, chcąc zatrzymać trochę ciepła. Tomson bez słowa zdjął swoją bluzę i zarzucił mi na ramiona.

– Dzięki – mruknęłam.

– Co tam się właściwie wydarzyło? – spytał.

– Zaczepił mnie. Chciałam odejść, ale powiedział coś bardzo dziwnego. Zdenerwowałam się, niepotrzebnie dałam się podpuścić!

– Ten koleś naprawdę nie wie, kiedy dać sobie spokój! – Tomson westchnął.

Po chwili zauważyłam Wojtka. Rozejrzawszy się, ruszył w naszym kierunku. Twarz nadal miał ściągniętą gniewem a z jego oczu spoglądała na mnie czysta zazdrość. Przeraziłam się! Poczułam lodowaty dreszcz na kręgosłupie. Czułam się winna, choć tak naprawdę nie zrobiłam nic złego.

– Przepraszam – szepnęłam cicho, gdy tylko znalazł się przy nas.

Spojrzenie Wojtka w końcu złagodniało.

– To nie twoja wina! – Pokręcił głową. – On nie będzie cię już więcej zaczepiał!

Poczułam palące łzy pod powiekami. W tej chwili tak bardzo potrzebowałam się do niego przytulić. Zatonąć w jego ramionach, gdzie czułam się najbardziej szczęśliwa i bezpieczna. Jednak nie mogłam tego zrobić. W myślach przeklinałam wszystkich dziennikarzy i paparazzi, którzy tylko czekali na sensację. Pierwszy raz żałowałam, że Wojtek należy do takiego cynicznego świata.

– Lepiej szybko zabierz stąd to płaczliwe stworzenie, bo zaraz zleci się tu horda foto zombie. – Tomson przerwał mój natłok myśli.

Wojtek pokiwał tylko głową i lekko pchnął moje plecy w kierunku postoju taksówek. Pierwsza, niekontrolowana łza spłynęła mi po policzku, gdy tylko zatrzasnęły się drzwi samochodu. Odwróciłam głowę, próbując ukradkiem ją zetrzeć. Wojtek jednak złapał mój podbródek i przekręcił głowę w drugą stronę tak, abym na niego spojrzała.

– Dlaczego płaczesz? – spytał.

– Bo… – chlipnęłam cicho. – Sama nie wiem! Za dużo emocji! Myślałam, że się tam pobijecie.

– Przepraszam, kochanie! Nie chciałem cię zdenerwować. Mam alergię na tego gościa i jestem cholernie zazdrosny.

– Miałeś rację, co do niego. Nie powinnam z nim w ogóle rozmawiać.

– Już nie będziesz musiała – powiedział i pocałował mnie w czubek głowy, przytulając mocno do siebie.

Ta sytuacja kompletnie wyprowadziła mnie z równowagi. W głowie miałam z jednej strony słowa Majka, a z drugiej Wojtka, który zareagował stanowczo zbyt impulsywnie. Czy naprawdę chodziło mu tylko o zazdrość? Czy raczej bał się, że mogę usłyszeć coś, czego nie powinnam? Wtulając się ufnie w jego ramię, skłaniałam się bardziej ku temu, że to Majk coś kombinował. Nie rozumiałam i nie chciałam rozumieć jego pobudek.

Czas płynął bardzo szybko. Nim się obejrzałam, byliśmy już na półmetku letniej trasy koncertowej. Oprócz pracy jako asystentka Adama, zdarzyło mi się stanąć przed obiektywem aparatu. Asia załatwiła mi kilka sesji. Wszystkie te tygodnie były mocno wyczerpujące, ale zarazem i ekscytujące. Poznałam fantastycznych ludzi i przeżyłam mnóstwo ciekawych przygód. Dzisiejszy koncert odbywał się w jednym z warszawskich klubów. Cieszyłam się, bo oznaczało to, że będę mogła wyspać się we własnym łóżku. Choć nadal nie zdecydowałam, które jest bardziej moje, to w mieszkaniu cioci, czy to u Wojtka, który usilnie namawiał mnie, abym się do niego wprowadziła. Nauczona doświadczeniem nie chciałam popełniać tych samych błędów i zbytnio spieszyć się z taką decyzją.

Koncert się skończył i chłopcy, jak zwykle, wrócili pod scenę, aby spotkać się z fanami. Obserwowałam wszystko z boku i czułam, jak dobija się do mnie znajoma przyjaciółka – zazdrość. Nienawidziłam tych chwil, w których musiałam dzielić się z innymi swoim mężczyzną. Bolało bardzo, gdy widziałam, jak wielką radość mu to sprawia, jak chętnie obejmuje i przytula inne dziewczyny. Choć zapewniał mnie niejednokrotnie, że nie powinnam czuć się zagrożona, tak się właśnie czułam.

Weszłam do garderoby i wściekle zamknęłam za sobą drzwi. Tomson siedzący na kanapie podniósł na mnie wzrok znad komórki.

– Co jest, Mała? – spytał wesoło.

– Nic – odburknęłam.

– Oho! Czyli coś się stało! – powiedział niezrażony i poklepał miejsce obok siebie. Usiadłam, ciężko wzdychając. – Wyglądasz, jak chmura gradowa! Łozowski znów podpadł?

– Nieważne!

– No mów! – namawiał.

– Po prostu mam dzisiaj jakiś słabszy dzień! Wszystko mnie wkurza! – westchnęłam zrezygnowana.

– Niech zgadnę! Twój facet znów przytula jakieś laski w klubie? – powiedział i objął mnie. Wsparłam głowę na jego ramieniu. Jak zwykle mnie rozgryzł. Tak łatwo było się z nim przyjaźnić.

– Ja rozumiem! Wszystko rozumiem! Jest gwiazdą, ma obowiązki, kontrakty… ale mógłby… choć czasami, zostać tutaj ze mną, tak jak ty!

– Bo ja, moja droga, jestem chłopak doskonały – powiedział, szczerząc się i dumnie wypinając klatkę piersiową. – Już dawno ci mówiłem, powinnaś być ze mną.

– Tak, bo ty wcale nie masz fanek! Byłoby mi zdecydowanie łatwiej – powiedziałam i przewróciłam oczami.

W tym momencie drzwi garderoby otworzyły się i do środka wszedł Wojtek. Spojrzał na nas zaskoczony, marszcząc brwi.

– Co tu się dzieje? – spytał.

– Stary, lepiej tu zostań, ja cię zastąpię – powiedział Tomek, wstając.

Wojtek bez słowa zajął jego miejsce i otoczył mnie ramieniem.

– Co się dzieje? – ponowił pytanie.

– Nic, po prostu mam dzisiaj kiepski dzień.

– I poszłaś z tym do niego zamiast do mnie? – spytał oskarżycielsko.

Spojrzałam na niego zaskoczona. Wpatrywał się we mnie, mrużąc groźnie oczy i brwi. Nie zamierzałam mu dzisiaj odpuszczać.

– Byłeś zajęty obściskiwaniem fanek! – wyrzuciłam w końcu z siebie.

– Przecież wiesz, że muszę! – bronił się.

– Musisz, czy chcesz? – nie odpuszczałam.

Wojtek zdjął kapelusz i przeczesał dłonią włosy. Widziałam w jego oczach ból, ale mój był większy. Kumulowałam go w sobie od dawna i w końcu musiał znaleźć ujście.

– O co ci chodzi? – mruknął niezadowolony. – Chcesz, żebym zrezygnował z zespołu i ze swoich marzeń?

– Oczywiście, że nie! Jestem dumna z tego kim jesteś, i co robisz. Czasem tylko… mam wrażenie, że za bardzo podoba ci się obcowanie z tyloma pięknymi dziewczynami, które kręcą się obok ciebie.

– I tylko o to ci chodzi? Jesteś zazdrosna?

– Tylko… zazdrosna, zła, wkurzona, opuszczona… mam wymieniać dalej?

– No i co z tym zrobimy? – spytał, nachylając twarz w kierunku mojej.

– Rób, co chcesz! – powiedziałam zrezygnowana. Chciałam wstać, ale mi nie pozwolił. Złapał mnie w pasie i usadził sobie na kolanach.

– Wiesz dlaczego tutaj przyszedłem? – spytał.

– Nie wiem! Zabrakło tam już dziewczyn do przytulania?

Moja złość i frustracja prawie sięgnęły zenitu. Wiedziałam, że zachowuję się jak dziecko, robiąc mu takie sceny zazdrości. Jego zachowanie i tak uległo diametralnej zmianie. Po naszej pierwszej wspólnej nocy nie zachowywał się po koncertach tak jak wcześniej. Starał się być bardziej powściągliwy w stosunku do fanek, które niestety czasami pozwalały sobie na zbyt dużo. Problem tkwił w tym, że on to uwielbiał! Uwielbiał być adorowany!

– Przyszedłem tu, bo nagle zniknęłaś, a ja bardzo nie lubię tracić cię z oczu.

– Aż dziwne, że zauważyłeś! – dąsałam się nadal.

Wojtek chwycił moją brodę i siłą zmusił, abym na niego popatrzyła.

– Zawsze zauważam! Tylko boli mnie, że zawsze wtedy idziesz do niego!

– Bo tylko on siedzi wtedy w garderobie! Jesteś o niego zazdrosny? – zdziwiłam się.

– Kochanie, jestem zazdrosny nawet o powietrze, które cię dotyka – powiedział i odgarnął mi włosy, całując w szyję.

Momentalnie zmiękłam! Działał na mnie tak niesamowicie. Czując jego ręce błądzące po moim ciele i dotyk jego ust na szyi, już nie byłam pewna, o co tak naprawdę się złościłam.

Nagle drzwi do garderoby otworzyły się z impetem. Do środka weszli Baron z Tomsonem.

– Julia, ty go już puść! On idzie z nami! – powiedział Alek.

Spojrzałam na wszystkich po kolei.

– Jak to on idzie z wami? A ja, to co? – obruszyłam się.

– Wozzo, nie mówiłeś jej? – spytał z przyganą Tomek.

– Zapomniałem kompletnie! Kochanie, robimy dzisiaj wieczór kawalerski dla Lajana!

– Nie jestem zaproszona, jak rozumiem? – spytałam, przewracając oczami.

– Sorry Mała, wstęp tylko dla panów. – Zaśmiał się Tomek.

Wojtek spojrzał na mnie błagalnie. Westchnęłam i pokiwałam głową.

– Tylko bądź grzeczny! – Pogroziłam mu palcem.

– Spokojnie, już my go przypilnujemy – powiedział Baron i oboje z Tomsonem roześmiali się zadowoleni.

Pojechałam do apartamentu Wojtka. Nalegał, abym nocowała dziś u niego. Nie widziałam w tym większego sensu, zważywszy na fakt wieczoru kawalerskiego. Wiedziałam, że jak już zaczną imprezować, to wrócą nad ranem. Czekała mnie samotna noc w jego łóżku. Tylko ja, chore myśli i wizje, które piętrzyły się w mojej głowie, ilekroć Wojtek wychodził gdzieś sam z chłopakami, beze mnie. Czułam się wtedy bardzo niepewnie.

Bardzo lubiłam jego mieszkanie. Podobał mi się styl, jaki w nim stworzył. Czułam się tam bardzo dobrze i prawie jak u siebie. Jednak bez niego pomieszczenia wydawały mi się puste. Brakowało mi jego głosu, krzątaniny, stania przed lustrem, gdy szykował się do wyjścia i po raz setny zmieniał ubiór. Tęskniłam nawet dźwiękami z jego gier, kiedy siadał przed konsolą. Wszystko było nie takie, jak powinno, gdy go nie było.

Usiadłam na sofie przed telewizorem z kieliszkiem wina. Przerzucałam bezmyślnie kanały na telewizorze, próbując znaleźć coś sensownego, gdy usłyszałam dźwięk otwieranego zamka u drzwi. Ucieszyłam się, że postanowił wrócić wcześniej, ale też nie zamierzałam rzucać mu się na szyję od progu. Niech się trochę postara mnie udobruchać – pomyślałam, nie ruszając się ze swojego miejsca.

Usłyszałam, jak drzwi otwierają się i zamykają.

– Wojtuś, mam nadzieję, że jesteś ubrany, bo wchodzę! – usłyszałam jakiś nieznajomy kobiecy głos.