#8

Chwilę później siedzieliśmy już w jego samochodzie. Jako świeży warszawski kierowca kiepsko orientowałam się w kierunkach, bez GPSu nie odważyłam się jeszcze wyruszyć nigdzie. Wojtek uparcie odmawiał podania mi kierunku i szczegółów, co mnie niezmiernie irytowało.

– Aleeeeeeeee powiedz proszę. Czemu nie chcesz powiedzieć – błagałam.

– Jak ci powiem to nie będzie niespodzianki!

– Ale ja nie lubię niespodzianek!

– Wszyscy lubią niespodzianki.

– Nie to nie – poddałam się w końcu, udając obrażoną skrzyżowałam ręce na piersi i demonstracyjne odwróciłam głowę w stronę okna.

Tak mniej więcej wyglądała nasza podróż. Przegadywanki, śmiechy i strojenie fochów. Świetnie się z nim bawiłam. Kompletnie nie zwracałam uwagi na otoczenie, więc gdy w końcu stanął i zgasił silnik byłam zaskoczona krajobrazem. Staliśmy na jakimś parkingu w środku lasu. Zdziwiona popatrzyłam na niego pytająco? Jakieś pięć minut wcześniej obiecałam już więcej nie pytać go gdzie jedziemy. W milczeniu więc wysiadłam z samochodu i czekałam. Wojtek wyjął z bagażnika jakiś koc i kazał iść za sobą. Szliśmy wydeptaną ścieżką. Z każdy krokiem słychać było wyraźniej szum rzeki. W powietrzu unosił się niesamowity zapach, który w żartach nazwałam „wiosną o poranku”. W końcu po krótkim marszu wyszliśmy na otwartą przestrzeń. Przed nami rozpościerała się Wisła, skrząc się niesamowicie w majowym słońcu. Brzeg okalany był piaskiem! Po drugiej stronie zaś kłębiła się rzeczna roślinność. Otwarłam usta zdziwiona.

– I jak? – zapytał.

– Chmmmm, chyba polubię niespodzianki – krzyknęłam i pokonałam ostatnich kilka metrów trawnika biegiem.

Ściągnęłam buty i zanurzyłam je natychmiast w piasku. Był taki ciepły i delikatny. Wojtek ze śmiechem dołączył do mnie. Rozłożył koc i położył się na nim twarzą do słońca. Poklepał miejsce obok siebie zapraszając mnie, abym również się położyła.

– Idealnie – mruczałam dalej zachwycona, kładąc się.

Przez kilka następnych godzin to gadaliśmy, to po prostu leżeliśmy gapiąc się w chmury. Opowiedział mi dużo o sobie, o swojej rodzinie. Tematy same wypływały, nie musieliśmy się starać aby podtrzymać rozmowę. Wszystko między nami było swobodne i niewymuszone. Jeszcze nigdy flirtowanie nie sprawiało mi tyle zabawy i frajdy. Pierwszy raz od dłuższego czasu poczułam się szczęśliwa. Powiedziałam mu o tym, a on uśmiechnął się i nagle bez uprzedzenia zaczął mnie gilgotać. Zaczęły się małe zapasy, jak się okazało on również jest podatny na łaskotki. Śmialiśmy się do rozpuku. Gdy w końcu zmęczeni położyliśmy się zapytał:

– Czy poczułaś się jeszcze szczęśliwsza niż pięć minut temu?

– Jeśli to w ogóle możliwe to tak, z każdą minutą jest mi bardziej błogo. Ale…

– Ciiiii – przerwał mi kładąc swój palec na moich ustach. – Żadnych ale, zgoda?

Pokiwałam głową, zgadzając się.

Obudziłam się nagle zdezorientowana. Szybko rozejrzałam się wokoło. Nadal byłam nad rzeką. Zamrugałam szybko spędzając sen z powiek. Na niebie zawisły chmury ciemne niczym granat, zerwał się porywisty wiatr. Spojrzałam na śpiącego Wojtka. Żal było mi go budzić, bo zapewne był niewyspany po nocy na mojej kanapie, ale im dłużej zwlekałam tym większe było prawdopodobieństwo, że zleje nas deszcz.

– Wojtek, obudź się – powiedziałam łagodnie potrząsając go za ramię.

– Mmmmmm – zamruczał w odpowiedzi i próbował odepchnąć moją rękę niczym natrętną muchę.

Roześmiałam się.

– Wstawaj śpiochu burza idzie – powiedziałam, i jakby na potwierdzenie moich słów, niebo zadudniło, i na ziemię spadły pierwsze krople deszczu.

Wojtek zerwał się niczym oparzony i w trzy sekundy później już całkiem rozbudzony wkładał buty i kapelusz na głowę. Nakrył nas kocem i na tyle ile było to możliwe biegliśmy w stronę samochodu. Rozlało się na dobre nim zdążyliśmy się schronić nieco pod drzewami. Nagły podmuch wiatru porwał koc, który wylądował pięć metrów od nas w plątaninie krzaków. Patrząc na spanikowanego Wojtka, który zastanawiał się czy wrócić po niego czy uciekać roześmiałam się na głos. Bez żadnej osłony nad głową w trzy sekundy przemokłam do suchej nitki, więc w sumie było mi już wszystko jedno. Stanęłam, rozłożyłam ramiona i zwróciłam twarz w kierunku nieba. Obmywały mnie strugi deszczu a ja czułam się wspaniale, nie mogłam powstrzymać śmiechu. Wojtek zaskoczony moją reakcją przystanął i wpatrywał się we mnie tym swoim świdrującym wzrokiem. W końcu podszedł do mnie powoli. Stanął przede mną, objął mnie jedną ręką w pasie i władczym gestem przyciągnął do siebie. Nie protestowałam, zarzuciłam mu ręce na szyję. Drugą wolną ręką odgarnął mi z czoła mokre włosy. Patrzył mi tak głęboko w oczy, że świat przestał dla mnie istnieć. Jego wzrok zdzierał ze mnie wszystkie obronne zasłony. Nie czułam już zimna, wiatru, ani deszczu. W jego spojrzeniu było wszystko to co pragnęłam zobaczyć. Pocałował mnie mocno i zachłannie. Odebrało mi oddech. I byłam już pewna! Zrozumiałam i poczułam to w tym właśnie momencie. Wbrew rozsądkowi byłam totalnie, bezgranicznie i szaleńczo zakochana!

Całą powrotną podróż obydwoje mieliśmy wyśmienite i głupkowate nastroje. Nawet się nie zorientowałam jak zaparkowaliśmy pod moim blokiem. Wojtek uparł się otworzyć przede mną drzwi auta, co oczywiście uczynił szarmancko, czym ujął mnie jeszcze bardziej. Nadal mokrzy i weseli dotarliśmy do mojego mieszkania. Wojtek jednak zaraz jak przekroczył próg posmutniał.

– Będę musiał się już zbierać.

– Och – wydusiłam zawiedziona – jasne rozumiem, zwracam ci wolność – dodałam szybko i uśmiechnęłam się.

– Przepraszam, gdyby to ode mnie zależało to…

– Hej, nie tłumacz się. Poza tym mam cię już dość! Szczęki od śmiechu będą mnie boleć jeszcze przez tydzień, więc panu już dziękujemy – pomachałam mu na do widzenia.

Wkleiłam na usta mój uśmiech firmowy numer jeden i miałam nadzieję, że nie widać  po mnie żalu. Tak naprawdę nie byłam jeszcze gotowa się z nim rozstać, ale oczywiście w życiu bym się do tego głośno nie przyznała.

– Muszę wyjechać na kilka dni. Poradzisz sobie prawda? – zapytał.

– Jestem już dużą dziewczynką, jak dotąd dawałam sobie radę wyśmienicie.

– I będziesz brała lekarstwa? – martwił się.

Przytaknęłam.

– Jeszcze jedno – powiedział, po czym wyjął z kieszeni kluczyki od samochodu i podał mi je. – Samochód nie będzie mi potrzebny dopóki nie wrócę, tobie się przyda bardziej.

Oniemiałam.

– Ale..

– Żadnego ale – przerwał mi – mówiłaś coś o zakupach. – Uniósł prawą brew do góry i uśmiechnął się zawadiacko.

Przełknęłam głośno ślinę.

– No tak, ale… – miałam kompletny mętlik w głowie, zdecydowanie źle mi się myślało, kiedy patrzył na mnie w ten sposób. Wszystkie argumenty jakie przyszły mi wcześniej na myśl, uciekły mi z głowy. Zamknęłam więc usta i tylko patrzyłam na niego. Podszedł do mnie w końcu. Musiałam się cofnąć, bo napierał na mnie swoim ciałem. Przytuliłam się plecami do ściany, a on uniósł rękę i podparł się nią tuż koło mojej głowy.

– Żadnego ale, powiedziałem! Ufam ci, i nie chcę słyszeć żadnych protestów. Nie masz przeze mnie samochodu, więc pożyczam ci mój. A ty grzecznie go przyjmiesz, tak żebym choć trochę mógł ci zrekompensować twój wypadek. Zrozumiałaś?

Jego usta były tak niebezpiecznie blisko moich. Otrzymane przed chwilą informacje mój mózg przetwarzał jakby wolniej. W końcu kiwnęłam głową przytakując. Nie byłam w stanie odpowiedzieć, w gardle mi zaschło, a moje serce biło tak szaleńczo jakbym przebiegła właśnie maraton.

– Grzeczna dziewczynka – wymruczał mi do ucha.

Pocałował mnie. Jak tylko nasze wargi się zetknęły przeleciała między nami iskra. Całe moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Nie zastanawiając się nad niczym po prostu zadziałałam instynktownie. Zarzuciłam mu ręce na ramiona i wpiłam się w jego usta. Nie pozostał mi ani sekundę dłużny, objął mnie mocno w pasie jedną ręką, a drugą wplątał w moje wilgotne jeszcze włosy. Całował mnie namiętnie. Całe moje ciało zaczęło domagać się pieszczot jakby było zazdrosne o usta. Jakimś cudem wykrzesałam z siebie jednak pokłady zdrowego rozsądku i oderwałam się od niego, ciężko dysząc.

– Lepiej już idź – wyszeptałam i spuściłam wzrok. Wolałam nie patrzeć mu w oczy. Zapewne wyczytał by z moich jak bardzo pragnęłam go w tej chwili. Było mi strasznie wstyd. Nie potrafiłam zapanować nad własnymi żądzami!

– Bardzo chciałbym zabrać cię ze sobą – powiedział po chwili, przytulając mnie do siebie. Ułożyłam ufnie głowę na jego ramieniu. – Ale to jeszcze nie jest możliwe. Nie teraz, ale wszystko to ułożę i ci wyjaśnię. – Pogłaskał mnie po policzku i zanucił pod nosem: – „I say run Little Monster, before you know who I am”.

– Nie mam pojęcia o czym mówisz – powiedziałam odsuwając się od niego.

– Tak wiem, przepraszam. Wyjaśnię ci wszystko jak wrócę. Teraz już naprawdę muszę iść – powiedział i otworzył drzwi. Odwrócił się jeszcze, uśmiechnął i dodał: – Dokumenty są w schowku. – I wyszedł zostawiając mnie samą ze zbolałym sercem, głową pełną obaw i pytań bez odpowiedzi.

***********************************************************************************

WESOŁYCH ŚWIĄT DLA WSZYSTKICH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dużo miłości i spełnienia wszystkich marzeń. :-)

Rozdział z dedykacją dla adminek z The Best Of Afromental :-* i Klaudii oczywiście :-* i dla wszystkich tych którzy zechcieli do tej pory przeczytać i skomentować :-)

Dziękuję za wszystkie komentarze i tradycyjnie proszę o jeszcze :-)

Pozdrowienia....