#THE END

Kochani....
Nadszedł ten piątek... w którym w końcu ta historia dochodzi do końca. Z uczuciem wielkiej ulgi i domieszką żalu mam dla Was ostatni rozdział. Dziękuję bardzo tym, którzy byli tutaj ze mną, czytali, komentowali  i przepraszam tych, których zawiodłam drugą serią...
Mimo, że to koniec wpadnijcie tutaj jeszcze w przyszłości, być może będę miała dla Was niespodziankę... (nie chodzi o kontynuacje :) Jeszcze nie mogę Wam zdradzić szczegółów, ale to dla mnie wielka sprawa, więc bądźcie czujni ;-)

*********************************************

Siedem miesięcy później

Zmęczona porodem, leżałam na szpitalnym łóżku i próbowałam zebrać myśli. Znieczulenie jednak jeszcze działało, bo bez przerwy czułam w głowie jakieś rozproszenie. Ostatnie miesiące były takie… zaskakujące. Wojtek, niemal codziennie wyznawał mi miłość, błagając o kolejną szansę. Tomek natomiast przepraszał mnie, że przez niego zdradziłam Wojtka. Doprowadzali mnie obydwoje do szału, przesadnie dbając o mój stan. Jeździli ze mną do lekarzy, na badania, spełniali wszystkie zachcianki. Zachowywali się przy tym zupełnie naturalnie, jakby to, że nie wiem, który jest ojcem było zupełnie normalne. Czułam się podle i paskudnie, w związku z tym, a oni widząc moje łzy, starali się wziąć winę na siebie. Doprawdy nie wiem jak dotarłam do końca ciąży i nie oszalałam! Wojtek był zdesperowany w tym aby mnie odzyskać. Tomek natomiast, czuł się winny i dawał mi to odczuć na każdym kroku. A ja sama nie wiedziałam, czego chcę i to było najgorsze w tym wszystkim. Gdy jednak zobaczyłam po raz pierwszy mojego syna już wiedziałam. Zrozumiałam, że odkładałam coś, co było od początku nieuniknione. Skoro los tak chciał, nie mogłam się już dłużej przed tym bronić.

Pielęgniarka weszła do sali niosąc moje płaczące dziecko, zawinięte w rożek.

– Pora na karmienie – powiedziała kładąc go tuż koło mnie. Pocałowałam jego maleńką główkę, uśmiechając się. Nie potrzebowałam żadnych badań aby upewnić się kto jest jego ojcem. Miał to wypisane na twarzy. Nie mogłam od niego oderwać wzroku. Malec przyssał się łapczywie do mojej piersi i spojrzał na mnie.

– Witaj panie Łozowski – powiedziałam. – Kocham cię nad życie.

Tomson

Odetchnąłem z ulgą, gdy zobaczyłem to dziecko. Nie zasługiwałem na to aby było moje. Nie powinno być moje. Chyba w końcu to do mnie dotarło, w pełnym tego słowa znaczeniu. Najważniejsze było to, że w końcu jest szczęśliwa. Dostałem nauczkę i zamierzałam skorzystać z tej lekcji. Rozmyślania przerwał mi głos Wojtasa.

– Tomson, zaczekaj! – krzyknął. Kilka osób spojrzało na niego karcąco, w końcu byliśmy w szpitalu. Podbiegł do mnie z wielkim uśmiechem na twarzy.

– Gratuluję, stary – powiedziałem.

– Dzięki! Chciałem ci tylko powiedzieć jedno. Wiem, że chciałeś dla niej dobrze i tylko dlatego nie stłukłem ci mordy, bo w jakimś stopniu zawsze jej pomagasz, pomagasz nam. Ale pamiętaj jeśli jeszcze raz się do niej zbliżysz, to zrobię to – powiedział grożąc mi palcem. Wiedziałem, że po części żartuje, a po części mówi prawdę. Ale nie zamierzałem już nigdy sprawdzać, która z tych części dominuje.

Pożegnaliśmy się uściskiem, klepiąc się po plecach. Idąc korytarzem w stronę wyjścia, z każdym krokiem czułem się lepiej. Jakby spadło ze mnie brzemię tej zdrady. Pogrążony w myślach parłem do przodu i nawet nie zauważyłem jak zderzyłem się z kimś w drzwiach. Czyjeś miękkie i niesamowicie pachnące ciało odbiło się od mojego i runęło do tyłu.

– Jak łazisz palancie – usłyszałem warknięcie pełne dezaprobaty. Jakaś dziewczyna siedziała na podłodze tuż przede mną. Spod długiej grzywki spoglądały na mnie niesamowicie, zielone oczy, pełne wściekłości. Czerwone usta zaciskały się w linijkę. Na jej policzkach malował się rumieniec. Długie brązowe włosy okalały jej twarz. Na chwilę zaniemówiłem z wrażenia. W końcu jednak wyciągnąłem do niej dłoń, aby pomóc jej wstać.

– Różnie mnie już kobiety nazywały, ale palantem nie jestem – powiedziałem i uśmiechnąłem się, puszczając do niej oczko.

*******************************************

PS. Często prosiliście w komentarzach o to abym znalazła kogoś dla Tomka. Dużo o tym myślałam i proszę oto i ona... Mogę jedynie zdradzić, że nazywa się Paulina... moja wyobraźnia już wie jak się potoczą ich losy... Za 100 komentarzy sprzedam Wam ich historię :-P :-D :))) ;-)))) A tak na poważnie to mam nadzieję, że choć trochę czujecie się zaspokojeni tym końcem...

Pozdrawiam wszystkich :-*