II#6

Po tym wydarzeniu nie widziałam Jacka przez kilka miesięcy. Oprócz wizyt któregoś z jego goryli dostarczających mi jedzenie nie miałam z nikim innym kontaktu. Zaczęłam popadać w obłęd i depresje. Leżałam całymi godzinami bez celu i gapiłam się w sufit. Jedyne co trzymało mnie jeszcze przed popadnięciem w całkowitą apatię były wspomnienia. Moim jedynym zajęciem były podróże w głąb pamięci. Ze łzami w oczach przypominałam sobie każdą chwilę. Jedną z moich ulubionych była ta w której Wojtek oświadczył mi, że jest gotowy na dziecko. Stało się to tuż po naszych zaręczynach.

Pewnego dnia wziął moje opakowanie tabletek antykoncepcyjnych i zadowolony z siebie wyrzucił je do kosza na moich oczach.

– Co robisz? – spytałam zdziwiona.

– To już ci nie będzie potrzebne – odpowiedział, uśmiechając się szelmowsko.

– Nie wygłupiaj się! – odpowiedziałam i zrobiłam ruch w stronę kosza, zamierzając odzyskać opakowanie. Zagrodził mi jednak drogę swoim ciałem.

– Jak tam sobie chcesz! – prychnęłam. – Masz szlaban na seks, dopóki nie kupię nowego opakowania – powiedziałam pokazując mu język. Odwróciłam się i zamierzałam wyjść, gdy poczułam jak łapie mnie w pasie  i okręca. Siłą rozpędu zderzyłam się z jego klatką piersiową. Natychmiast unieruchomił mnie w uścisku.

– Nie wydaje mi się! – powiedział wbijając we mnie to swoje seksowe spojrzenie, po którym zawsze miękły mi nogi.

– Co? – spytałam zdezorientowana. Mącił mi myśli patrząc na mnie w ten sposób. Już nie byłam pewna o czym właściwie rozmawialiśmy.

– Nie wydaje mi się, abyś mogła mi się oprzeć! – powiedział pewny swego i  przejechał kciukiem po moich wargach. Tętno skoczyło mi do maksimum i przełknęłam głośno ślinę. Moje ciało jak zawsze zareagowało optymizmem na taki bieg wydarzeń. Poczułam jak w brzuchu zaczął się piętrzyć żar i zdałam sobie sprawę, że jestem na przegranej pozycji. Miał cholerną rację!

– Co ty zamierzasz? – spytałam, znajdując w sobie odrobinę zdrowego rozsądku i złapałam się jej, bo czułam, że za chwilę przekroczę granicę i rozpłynę się pod wpływem jego spojrzenia i dotyku.

– Zamierzam, kochanie zrobić ci dziecko – powiedział, przygryzając lekko płatek mojego ucha, doprowadzając mnie tym do mimowolnego drżenia. Jego słowa docierały do mnie z lekkim opóźnieniem. Prawie się zapowietrzyłam gdy mój mózg w końcu przyswoił zasłyszane słowa.

– Co proszę? – wyszeptałam, starając się wyszarpać z jego uścisku. Wojtek jednak nie dawał za wygraną. Zwiększył siłę w ramionach przyciskając mnie mocniej do siebie. Jednocześnie jego ciepły język kontynuował podróż po mojej szyi, zmniejszając tym samym moją szansę na powstrzymanie ogarniającego pożądania, które rozlewało się w moim ciele.

– Pamiętasz, jak kiedyś opowiadałaś mi o tym śnie, że urodziłaś mi synka? Chcę właśnie tego! Jestem gotowy by zostać ojcem i to właśnie ty mnie nim uczynisz! – powiedział władczo, dysząc lekko w moje ucho.

Zaskoczenie mieszało się z euforią w mojej głowie. Pokochałam go w tym momencie jeszcze bardziej, choć nie sądziłam, że jest to możliwe.

– Kochanie uczynię to z radością, ale dlaczego tak szybko? Zajmijmy się najpierw ślubem. Nie chcę iść do ołtarza z brzuchem – poskarżyłam się pomiędzy jednym a drugim pocałunkiem.

– Nie będziesz musiała. Nic jeszcze nie będzie widać – odpowiedział dysząc mi prosto w usta.

– Ale jak to? – spytałam zdziwiona, łapiąc się w głowie dziwnemu przeczuciu.

Wojtek nagle złapał moją twarz w obie swoje dłonie i popatrzył mi głęboko w oczy.

– Nic jeszcze nie będzie widać, ponieważ ślub odbędzie się za dwa miesiące. Termin i sala już zaklepane!

– Powiedz, że żartujesz! – Przeraziłam się. – To za szybko! Przecież z niczym nie zdążymy! A zaproszenia? A wystrój? Kto będzie grał? Przecież nie mam jeszcze wybranej sukni – panikowałam. Wojtek jednak zamknął mi usta pocałunkiem, przerywając potok myśli w mojej głowie.

– Niczym się nie przejmuj. We wszystkim ci pomogę – powiedział, gdy w końcu nasze wargi zakończyły swój taniec, odrywając się od siebie. Delikatnymi ruchami masował moje plecy. Drżałam na całym ciele. – Jesteś tylko moja! Chcę to oznajmić całemu światu jak najszybciej. Nie mogę znieść myśli, że miałoby cię znów zabraknąć w moim życiu. Jestem najszczęśliwszy gdy mam cię tuż obok siebie i chcę aby tak było już zawsze. Wiem, że może ci się to wydać niedorzeczne, ale chcę w ten sposób oszukać los, który niewiadomo co jeszcze dla nas przygotował. Będę spokojniejszy, jeśli będziesz już moją żoną. Więc proszę zrób to dla mnie.

– A niech cię, Łozowski!

Tym razem to ja zamknęłam mu usta pocałunkiem, rzucając się na niego z jękiem. Wyraz jego oczu uspokoił mnie i przekonał do tego szalonego pomysłu. W tamtej chwili pragnęłam dać mu wszystko to, o co poprosił. Cały mój świat skupiał się w jego osobie, więc jak mogłabym odmówić?

Miesiąc miodowy spędziliśmy w Chorwacji. Słońce, plaża, wyprawy skuterami wodnymi. Nigdy nie byłam szczęśliwsza i bardziej zrelaksowana. Tak się w tym zatraciłam, że kompletnie straciłam poczucie czasu. Pewnego poranka obudziłam się w naszym pokoju hotelowym. Wojtek pochrapywał cicho oplatając mnie swoją nogą i ręką. Zawsze tak zasypiał, jakby bał się, że w nocy gdzieś ucieknę. Jak zwykle ten widok mnie rozczulił. Po prostu leżałam i chłonęłam atmosferę, starałam się zapamiętać każdy detal, szczegół, nawet zapach, tak aby w przyszłości móc wszystko wspominać. Tak jakby moja podświadomość przeczuwała coś złego każąc nauczyć mi się wszystkiego na pamięć. Gdybym wtedy wiedziała, że te chwile będą mnie ratować przed upadkiem mojej świadomości skoncentrowałabym się bardziej. Starałam się w myślach odtwarzać tę scenę jak najczęściej, by nie wyblakła, by nadal żyła. Tylko te wspomnienia trzymały mnie jeszcze w ryzach. Dzięki nim mogłam myślami wybrać się tam z powrotem, nie zważając na okoliczności w których się znalazłam.

Błądziłam wzrokiem po ścianach pokoju, aż w końcu skoncentrowałam się na kalendarzu. Jakaś szczególnie uparta myśl próbowała się przebić przez moją świadomość błądzącą gdzieś w obłokach. Zastanawiałam się po co komu kalendarz w pokoju hotelowym? Przecież człowiek powinien na wakacjach odpocząć od terminów. Zaraz, zaraz… termin! W końcu dotarło do mnie czym była owa swędząca myśl, która czaiła się gdzieś w mojej podświadomości.

– O cholera! – krzyknęłam, gwałtownie siadając na łóżku.

– Co jest? Co się dzieje? – wymamrotał rozespany Wojtek.

– Termin! Miałam termin trzy dni temu! – rzuciłam i biegiem popędziłam do wieszaka, na którym wisiała moja torebka. Ręce tak mi się trzęsły, że nie potrafiłam znaleźć kalendarzyka, a musiałam się upewnić, że się nie mylę.

Skonsternowany Wojtek zszedł z łóżka i nieco zaniepokojony podszedł do mnie i zapytał:

– Kochanie co się dzieje?

Uniosłam palec, nakazując mu aby nic nie mówił i wpatrywałam się w cyfry, licząc wszystko po raz trzeci.

– Spóźnia mi się! – wyszeptałam w końcu podnosząc na niego swój wzrok.

– Co się spóźnia? – spytał nic nie rozumiejąc.

Przewróciłam oczami i powiedziałam:

– Okres mi się spóźnia!

Patrzyłam na jego reakcje i była dokładnie taka jakiej się spodziewałam. Jego oczy się rozszerzyły i otworzył usta zaskoczony. Sekundę później przytulił mnie do siebie.

– Muszę zrobić test! To jeszcze nic pewnego! Mogło mi się coś poprzesuwać przez podróż i zmianę klimatu – powiedziałam, studząc lekko jego nadzieję i swoją również.

Minął dopiero drugi miesiąc od momentu kiedy Wojtek wyrzucił moje tabletki. Nie sądziłam, że tak szybko może nam się udać. Nie mogłam jednak powstrzymać radości i nadziei, która powoli wzrastała w moim sercu. Pobiegliśmy do apteki trzymając się za ręce. Wojtek trzęsącymi się dłońmi odbierał test ciążowy. Rozpierała mnie duma, gdy widziałam jak bardzo się przejął. Gdy tylko wróciliśmy do hotelu odebrałam od niego pudełeczko i przytuliłam go mocno. Wyczuwałam, jak lekko drży na całym ciele.

– Kochanie to może być fałszywy alarm! Jeśli się nie udało nie bądź rozczarowany – poprosiłam go cicho.

– Martwisz się, że mogłabyś mnie rozczarować? – spytał głaszcząc mnie delikatnie po plecach?

Kiwnęłam głową, przygryzając wargę. Jego reakcja mnie przytłoczyła. Miał rację nie chciałam go zawieść, choć zdawałam sobie sprawę, że nie miałam większego wpływu na to kiedy zajdę w ciążę. Chciałam jednak spełnić jego życzenie, i swoje własne, bo ja również tego pragnęłam.

– Kochanie jak mógłbym być rozczarowany? Nie chcę wywierać na tobie żadnej presji. Ja po prostu… cieszę się, że może jednak się udało. Jeśli tak nie będzie to nic się nie stanie. Mamy czas! – powiedział i pocałował mnie delikatnie w usta. – A teraz, przekonajmy się jaka jest prawda.

Nie odstępował mnie na krok, wlazł za mną nawet do łazienki. Patrzył, jak zdenerwowana rozrywam opakowanie i wyjmuję test.

– Musisz wyjść! – powiedziałam w końcu patrząc na niego wymownie.

Przewrócił oczami i uniósł ręce w geście poddania się. Niechętnie wyszedł zostawiając mnie w końcu samą. Denerwowałam się bardzo.

– No i jak? – usłyszałam zza drzwi jego zniecierpliwiony głos, równo trzydzieści sekund później nim opuścił pomieszczenie.

– Odejdź! – krzyknęłam.

– Ale dlaczego? – jęknął niezadowolony.

– Nie wysikam się, wiedząc, że tam stoisz! – prychnęłam.

Usłyszałam jakieś mamrotanie i jego kroki zmierzające do pokoju. Odetchnęłam z ulgą i przystąpiłam do dzieła. Dwie minuty później już wiedziałam. Wyszłam z łazienki i przeszłam do pokoju. Wojtek nerwowo przechadzał się tam i z powrotem, przeczesując ręką rozpuszczone włosy. Gdy tylko mnie zobaczył przemierzył pokój w dwóch susach i stanął tuż przede mną?

– No i? – spytał zniecierpliwiony. Głos miał jakoś dziwnie piskliwy.

Podałam mu test nic nie mówiąc. Ze wszystkich sił starałam się zachować obojętny wyraz twarzy, mimo, że wewnątrz cała dygotałam. Złapał zachłannie test w obie dłonie i spojrzał na niego. Widziałam, jak marszczy brwi przyglądając się wynikowi.

– Dwie kreski! Co to znaczy? – spytał w końcu sfrustrowany.

Dopiero wtedy uśmiechnęłam się zadowolona.

– Będziesz tatusiem! Jestem w ciąży!

– Kocham cię! – krzyknął i łapiąc moją twarz w obie dłonie pocałował mnie mocno i zachłannie.

*************************************************

No i? Jak Wam się podobają wspomnienia?

Wszystkich stęsknionych za Tomsonem zapraszam za tydzień ;-) no i znów spoiler ups...

Tomasz dzięki jeszcze raz wiesz za co :-D