#31

Zostałam sama ciężko oddychając. Rozpalone ciało, drżąc domagało się kolejnych pieszczot. Z salonu usłyszałam podniesione głosy. W jednej sekundzie całe libido mnie opuściło. To był Wojtek! Mogłam się tego spodziewać! Przyciągaliśmy się, jak magnesy w najmniej odpowiednich momentach. Natychmiast zalała mnie fala wstydu. Poczułam się winna i zażenowana, przyłapana na gorącym uczynku. Choć już nie byliśmy razem i właściwie nie powinno mnie obchodzić, co sobie pomyśli, nie mogłam się uspokoić i wyzbyć myśli, że właśnie go zdradziłam. Serce, jak szalone pompowało krew roznosząc po ciele adrenalinę. Nałożyłam na siebie koszulkę i spodnie. Niepewna czy powinnam wyjść, stanęłam pod drzwiami i nasłuchiwałam. Słyszałam ich głosy wyraźnie.

– Stary jesteś totalnie zalany, pogadamy jutro, jak wytrzeźwiejesz – powiedział Tomek.

– Ale ja chcę wiedzieć tu i teraz. Chcę wiedzieć, co się wtedy wydarzyło – wybełkotał Wojtek.

– Jak ci powiem to mi uwierzysz? Nie chciałeś słuchać, nie chciałeś nam wierzyć – krzyknął Tomek.

– Opowiedz mi jak było! Chcę to usłyszeć z twoich ust.

– Wtedy do niczego między nami nie doszło. To było nieporozumienie.

– Ale chciałeś tego! Od początku jej pragnąłeś! Powiedz mi tylko dlaczego? Wiedziałeś, że była dla mnie wszystkim. Dlaczego wbiłeś mi nóż w plecy… przyjacielu? – Wojtek prawie wyłkał ostatnie zdanie. Serce mnie zakuło z bólu słysząc jego cierpienie w głosie.

– Nie planowałem tego, nie zrobiłem tego specjalnie. Nigdy nie chciałem świadomie cię zranić. Przepraszam, to było silniejsze ode mnie – powiedział smutno Tomek.

– Co działo się po tym, jak was przyłapałem na całowaniu? – spytał po chwili Wojtek.

Otworzyłam szeroko oczy z niedowierzania. Jak to nas przyłapał? O co tu chodziło? Przecież to niemożliwe! Skąd o tym wiedział? Nie mogłam dłużej stać i podsłuchiwać. Otworzyłam drzwi z impetem i weszłam do salonu. Oboje spojrzeli na mnie jednocześnie, każdy jednak inaczej. Wojtek z początku zaskoczony, patrzył z tęsknotą i bólem. Na jego widok poczułam ukłucie w klatce piersiowej. Tomek spojrzeniem wyrażał poczucie winy.

– O czym on mówi? – spytałam tego drugiego.

Tomson zaklął cicho pod nosem.

– Był wtedy pod twoim blokiem, widział, jak cię pocałowałem – odpowiedział skruszony.

– Wiedziałeś o tym od początku i nie powiedziałeś mi? – krzyknęłam.

– Przepraszam. Próbowałem mu to zaraz wyjaśnić, ale mało mnie nie rozjechał. Nie chciał słuchać.

Głowa mało mi nie eksplodowała od nadmiaru ciśnienia. To wszystko przekraczało granicę mojego rozumowania. Nie wiedziałam, co myśleć i co robić. Przyjechał wtedy do mnie tylko, po co? Powiedzieć, że wybrał ją? Najchętniej uciekłabym zostawiając ich samych.

– Powinniście porozmawiać – powiedział Tomek i wcisnął mi do ręki kluczyki od samochodu. Spojrzałam na niego zaskoczona. – Zawieź go do domu.

– A co potem? – spytałam.

– Ty decydujesz! – odpowiedział i pogłaskał mnie po policzku. Jeszcze nigdy nie widziałam w jego oczach takiego żalu.

Ścisnęłam kluczyki w dłoni i odwróciłam się w kierunku Wojtka. Zamroczony alkoholem wydawał się nie być w pełni świadomy tego, co się dzieje. Podeszłam do niego i pomogłam wstać. Gdy tylko stanął na nogach, objął mnie nieporadnie. Poczułam tak uwielbiany i znajomy zapach, zmieszany z dymem papierosowym i alkoholem. Moje ciało zdradziecko zadrżało ciesząc się z tej bliskości. Wyczułam jednak jeszcze woń damskich perfum i to skutecznie ostudziło moje emocje. Oparł się na moim ramieniu, objęłam go w pasie, aby nie stracił równowagi i zaprowadziłam do samochodu. Po dwóch minutach jazdy, zasnął ukołysany alkoholem. Pojechałam okrężną drogą, dając mu czas na wytrzeźwienie. Godzinę później jednak nadal nie kontaktował. Udało mi się go zaprowadzić do mieszkania i położyć do łóżka. Sama położyłam się w salonie. Nie mogłam uwierzyć, że znów jestem w jego mieszkaniu. Wszystko było takie znajome, budziło tyle wspomnień. Czułam się jakbym wyszła stamtąd zaledwie wczoraj, choć minęło tyle czasu. On nadal wzbudzał we mnie masę emocji mimo, że ich nie chciałam. Tomek miał być lekarstwem na tę miłość. Miał mi pomóc odkochać się po to bym mogła być z nim na serio. Kolejne spotkanie z Wojtkiem uświadomiło mi, że nie zbliżyłam się do tego celu ani odrobinę. Niestety jego obecność psuła wszystko, co udało mi się wypracować w relacjach z Tomkiem. Nie wiedziałam czy kiedykolwiek to się zmieni. Być może faktycznie brakowało mi rozmowy, aby pozamykać wszystkie sprawy z Wojtkiem. Zamknąć w końcu szczelnie te drzwi i zacząć nowy rozdział, nową miłość. Musiałam spróbować, choć ryzykowałam tym otwarcie starych ran.

Obudziłam się słysząc swoje imię i czując głaskanie na policzku. Chwilę trwało nim zaspana zdałam sobie sprawę gdzie jestem, i co się dzieje. Zasnęłam na kanapie w salonie Wojtka. Widząc go przed sobą, w skołtunionych włosach, wymiętym podkoszulku i bokserkach, poderwałam się na równe nogi. W niczym nie przypominał charyzmatycznego wokalisty ze sceny. Wyglądał na zmęczonego.

– Lepiej się już czujesz? Przyniosę ci wody – powiedziałam. Złapał mnie jednak za rękę i zatrzymał w pół kroku.

– Usiądź. Nie potrzebuję niczego prócz ciebie.

Usiadłam więc obok niego, zachowując odpowiedni dystans. Spojrzałam niepewnie w jego kierunku. Nie wiedziałam od czego zacząć. Zadałam więc pierwsze pytanie, które przyszło mi na myśl.

– Po co wtedy do mnie przyjechałeś?

Wojtek westchnął ciężko, zamknął oczy i odchylił głowę na oparcie kanapy.

– Chciałem porozmawiać. Wszystko wtedy wymknęło mi się spod kontroli. Po tym, jak zobaczyłem was razem w łóżku, nie mogłem przestać o tym myśleć. Cały czas miałem ten obraz przed oczami. Jeśli chodzi o zazdrość to w tym temacie nie potrafię myśleć racjonalnie. Ogarnęła mnie taka wściekłość, że zwyczajnie straciłem rozum. Chciałem się na tobie odegrać. Spotkałem Meg przypadkowo, ale już celowo rozmawiałem z nią na twoich oczach. Chciałem żebyś poczuła się tak jak ja. To było podłe i szczeniackie zagranie. Później wpadłem w jakiś amok, gdy zobaczyłem was wychodzących razem z tej imprezy. Poczułem się przegrany. Twoje słowa do mnie nie docierały. Spotkałem się z Meg później jeszcze tylko raz. Nic już wtedy do niej nie czułem, ale pozwoliłem ci myśleć, że jest inaczej.

– Widziałam zdjęcie z tego spotkania – przerwałam mu. – Poszłam do Majka, bo ostatnim razem zapewniał, że może mi powiedzieć coś więcej o twoim rozstaniu z nią. Pokazał mi jak się obściskiwaliście.

Wojtek się skrzywił.

– Podpuściła mnie. Chciała w ten sposób napędzić kolejny raz swoją karierę. Odmówiłem jej i wyszedłem zaraz, jak zrobiła to zdjęcie.

Zamilkliśmy oboje. Siedzieliśmy kilka minut w ciszy. Trawiłam wszystkie informacje.

– Dlaczego nam nie wyszło? – spytał Wojtek.

Od naszego rozstania często zadawałam sobie to pytanie. Do teraz nie potrafiłam sformułować odpowiedzi. Patrząc w jego oczy, pełne bólu i żalu w końcu zrozumiałam.

– Chyba nigdy tak naprawdę nie potrafiłam uwierzyć w twoją miłość do mnie. Czułam się tak bardzo niepewna, wśród wszystkich twoich fanek. Potrzebowałam kogoś kto utrzymywałby mnie w pionie, bym nie wątpiła. Tomek od samego początku był blisko i wspierał mnie. Nie zauważałam, a z czasem zwyczajnie nie chciałam zauważać, że dla niego to coś więcej. Dopiero wtedy gdy mnie pocałował coś poczułam. Tak, nie był mi obojętny, ale wtedy to nie było nic tak wielkiego, o co mnie podejrzewałeś. Ty i ja nie potrafiliśmy ze sobą szczerze rozmawiać o problemach, ani sobie ufać. Byliśmy tacy uparci w tym, żeby nie powiedzieć sobie, ile dla siebie znaczymy. Oczekiwałam od ciebie zrozumienia po tym, jak zastałeś nas w łóżku, a sama go nie miałam, gdy zobaczyłam twoje zdjęcie z nią. Obydwoje to zniszczyliśmy.

Poczułam, jak łzy palą mnie pod powiekami. Dotychczas obwiniałam tylko jego, nie zauważając swoich win. Dopiero gdy wypowiedziałam te słowa na głos, poczułam się współodpowiedzialna. Wszystko zepsułam!

– Przepraszam! Nie potrafię wyrazić słowami, jak bardzo żałuję. Zostawiłem cię w momencie kiedy najbardziej mnie potrzebowałaś. Jestem takim idiotą. Sam nieświadomie pchałem cię w jego ramiona, bo nie potrafiłem sobie poradzić z własnymi uczuciami. Tak bardzo bałem się kolejnego rozczarowania, że gdy tylko coś zaczęło się sypać uniosłem się, jakbym się tego spodziewał. Nie chciałem nikogo słuchać! Wydawało mi się, że wszystko wiem najlepiej. Jednak gdy cię zobaczyłem ponownie, coś we mnie pękło. Zrozumiałem, że zagłuszałem cały czas wyrzuty sumienia, bo bałem się przyznać sam przed sobą, że nawaliłem. W rzeczywistości moje zachowanie to było żałosne wołanie o pomoc. Nie mam nawet śmiałości prosić cię byś mi wybaczyła. To uczucie mnie przerosło, zrozumiałem to jednak zbyt późno.

Pozwoliłam mu się objąć, widziałam w jego oczach łzy. Moje własne płynęły już nieprzerwanym strumieniem. Tak, miał rację to uczucie nas przerosło, nie podołaliśmy mu. Okazaliśmy się zbyt słabi.

– Kochasz go? – spytał, gdy już się uspokoiłam.

– To trudne pytanie – odpowiedziałam wymijająco.

– Chciałbym żebyś wiedziała, że nie będę wam wchodził w paradę. Miałem swoją szansę i nie wykorzystałem jej tak, jak powinienem. Dlatego nie musisz się mną przejmować. Nie mówię, że to będzie proste, ale to mój problem. Nie będę ci stawał na drodze do szczęścia.

Siedzieliśmy w milczeniu nie wiem, jak długo. Myślałam o tym, co straciliśmy. Gdybyśmy tylko wtedy porozmawiali wszystko mogłoby wyglądać inaczej.

– Pójdę już! – powiedziałam w końcu.

Bez protestu odprowadził mnie do drzwi. Nie chciałam patrzeć mu w oczy, za bardzo bolało. Trzymałam już za klamkę, kiedy poczułam na ramionach jego ręce. Stanowczym ruchem odwrócił mnie do siebie. Uniósł mój podbródek, więc chcąc nie chcąc musiałam na niego spojrzeć. W jego oczach odnalazłam dawny żar tego, co nas łączyło. Poczułam, jak z wrażenia miękną mi kolana.

– Chrzanię go! Muszę ci to powiedzieć! Wróć do mnie, pozwól mi naprawić wszystko to, co spieprzyłem. Ze wszystkich głupich rzeczy jakie w życiu zrobiłem, utrata ciebie jest najgorsza. Tak, jestem podłym, upartym palantem, ale wybacz mi, błagam. Kocham cię! – powiedział i pocałował mnie.

Gdy poczułam znajomy smak jego ust, zakręciło mi się w głowie. Ciało zareagowało instynktownie, niewiele myśląc oddałam mu pocałunek. Tęsknota za nim, za jego dotykiem wylewała się dosłownie z każdego kawałka mojego ciała. Nie mogłam jednak dać się ponieść, był jeszcze przecież Tomek. Kilka godzin temu leżałam z nim w łóżku gotowa mu się oddać! Co ja robię – pomyślałam. Wyszarpałam się z uścisku Wojtka i bez słowa wybiegłam z jego mieszkania. To wszystko było ponad moje siły. Trzęsłam się, jak galareta odpalając samochód.

************************************************

Uffff zdążyłam przed północą...

Kochani przepraszam, że znowu tak późno. Na swoje usprawiedliwienie mogę jedynie napisać, że wróciłam dopiero co z koncertu Afrusiów z Cieszyna :-D a że koncert zaczął się dużo później niż miał się zacząć to.....

A wracając do opowiadania.... Więc Wojtek! Większość z was miała rację, tutaj bez większych niespodzianek :-) ale chyba najbliżej prawdy była K i to dla Ciebie dzisiejsza dedykacja, i jeszcze dla Pauliny, bo mnie ładnie prosiła... 

W ogóle ilość komentarzy pod ostatnim rozdziałem mnie mile zaskoczyła choć prawie połowę napisał Tomek :-D Pozdrowienia dla Ciebie...

No i reasumując dzisiejsze pytanie brzmi: Co zrobi Julka????? Kogo wybierze???

Trzymajcie się cieplutko...