#27

Wiedziałam, że muszę dać mu czas, aby wszystko przemyślał. Miałam wrażenie, że świat się zatrzymał i szydzi ze mnie. Oczekiwanie na decyzję było dla mnie katorgą. Spędziłam prawie bezsenną noc, rozmyślając. Nie doszłam jednak do żadnych nowych wniosków. Prawie cały kolejny dzień wałęsałam się po domu w niewiadomym celu. Jednak w końcu coś we mnie pękło. Przypomniałam sobie o pewnym zdarzeniu, które miało miejsce jakiś czas temu. Po kłótni Wojtka z Majkiem, dostałam od tego drugiego wiadomość poprzez Facebooka. Napisał mi, że jego propozycja jest nadal aktualna. Obiecał, że zdradzi szczegóły rozstania Wojtka z Meg, jeśli tylko się z nim spotkam. Wtedy zareagowałam gniewem. Skasowałam wiadomość, nie wspominając o niczym Wojtkowi. Teraz jednak sytuacja uległa zmianie, bo pojawiła się ona. Nie zastanawiając się długo włączyłam komputer i odnalazłam stronę Majka. Z harmonogramu wynikało, że będzie grał dzisiaj koncert klubowy w Warszawie.

Godzinę później wysiadałam z taksówki przed klubem. Mieliśmy tam koncert kilka dni wcześniej. Ochroniarz przy wejściu na szczęście mnie pamiętał i wpuścił na backstage bez problemu, gdy powiedziałam, że zapomniałam czegoś w garderobie. Stanęłam przed drzwiami i zapukałam. Usłyszawszy zaproszenie weszłam do środka.

– No proszę, proszę, kogo ja widzę – powiedział Majk, gdy tylko mnie zobaczył. W pomieszczeniu siedziało jeszcze dwóch mężczyzn. – Zostawicie nas samych? – poprosił ich.

Gdy wyszli wskazał mi krzesło.

– Kłopoty w raju? – spytał, nie przestając się uśmiechać. – Spodziewałem się ciebie – dodał.

– Tak? Niby dlaczego? – spytałam zdezorientowana.

– A to dlatego! – powiedział i sięgnął do kieszeni wyciągając z niej komórkę. Chwilę poklikał i podał mi ją mówiąc: – Dzisiejszy, świeżutki snap od mojej koleżanki. To dlatego tutaj jesteś, prawda?

Drżącymi dłońmi chwyciłam telefon i popatrzyłam na wyświetlacz. Ze zdjęcia uśmiechała się do mnie Meg, siedząca na kolanach Wojtka, który obejmował ją w pasie i patrzył na nią maślanym wzrokiem. Pod spodem widniał opis: Big Love come back.

Pociemniało mi w oczach. Poczułam się słabo, serce mi przyspieszyło i oblałam się zimnym potem. Więc to tak! Dokonał wyboru! Wolał ją!

– Przykro mi. – Majk przerwał mi rozmyślania. – To od początku do tego zmierzało. Chciałem ci powiedzieć już wcześniej, ale nie chciałaś słuchać. On jest w niej beznadziejnie zakochany, a ona bezbłędnie potrafi to wykorzystać. Wtedy, gdy nas przyłapał, zrobił awanturę. Meg roześmiała mu się w twarz i kazała spadać. Wiesz, co wtedy zrobił? Niemal błagał na kolanach, żeby jeszcze przemyślała sprawę. Płaszczył się mimo, że go zdradziła. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziałem. Koleś jest niespełna rozumu! Meg to przebiegła i cwana dziewczyna. Skoro się przy nim znowu kręci, znaczy ma jakiś interes. Przykro mi to mówić, ale twój chłoptaś przepadł z kretesem. Jeśli tylko chciałabyś się na nim odegrać to jestem do dyspozycji.

Przez chwilę warzyłam w głowie jego słowa.

– Dziękuję za propozycję, ale nie jestem zainteresowana – powiedziałam wstając. – Pójdę już.

– Zostań chociaż na koncercie – poprosił.

– Muszę już iść! – powiedziałam.

Dotarłam do domu na wpół świadoma. Słowa Majka rysowały w mojej głowie nowy obraz Wojtka. Tego się nie spodziewałam! Czy można kogoś kochać, aż tak mocno, że traci się swoją godność? Czy to w ogóle możliwe? Przekroczył granicę pomiędzy miłością, a poszanowaniem siebie. Przecież nie można nikogo zmusić do miłości. Nie mogłam uwierzyć, ale wszystkie fakty to potwierdzały. Czym w takim razie były jego uczucia względem mnie? Zwykłą farsą i oszustwem! Nigdy prawdziwie mnie nie kochał! Nasz związek okazał się niczym. To było złudzenie, w które tylko ja wierzyłam. Mrzonki i pobożne życzenia, które już nigdy się nie spełnią. Marzenia i plany, które miały pozostać niezrealizowane. Moje życie straciło sens, pogrążyłam się w czarnej rozpaczy.

3 dni później…

Od rana bardzo źle się czułam. Brzuch mnie bolał i wymiotowałam. Zadzwoniłam do Adama, że potrzebuję wolne. Na szczęście nie robił problemów. Była to oczywiście doskonała wymówka przed spotkaniem z Wojtkiem, który nie raczył się odezwać. Ostatnie dni dały mi się ostro we znaki. Wszystko skomplikowało się jeszcze bardziej, ale on już przecież wybrał. Teraz ja musiałam wziąć się w garść i podjąć kilka ważnych decyzji. Nie potrafiłam jednak, czułam się, jak zawieszona w próżni, bardzo chciałam się ruszyć, ale jednocześnie nie mogłam. Zwlekałam, choć zdawałam sobie sprawę, że wszystko jest już skończone.

Po południu odwiedził mnie Tomson – mój przyjaciel, który zawsze pojawiał się kiedy go potrzebowałam.

– Mała, jak się czujesz? Adam mówił, że jesteś chora! – rzucił od progu. Zlustrował mnie od stóp po głowę i skrzywił się. – Faktycznie kiepsko wyglądasz!

– Piękne dzięki! – Przewróciłam oczami.

– Byłaś u lekarza? – spytał.

– Byłam!

– No i co? – dopytywał.

– Nie martw się, to nic zaraźliwego. Chcesz kawy? – spytałam, chcąc odciągnąć jego myśli w inną stronę. Nie czekając na odpowiedz, wyjęłam kubki z szafki. Gdy tylko otworzyłam opakowanie po kawie, poczułam mdłości które męczyły mnie od rana. Pognałam do łazienki i zwymiotowałam. Nie zamknęłam za sobą drzwi, więc Tomek niezrażony wszedł do środka. Ja po kolejnej porcji torsji pozbyłam się z żołądka zielonej herbaty, którą wypiłam chwilę wcześniej. Wymęczona położyłam się na chłodnych kafelkach, nie miałam siły wstać.

– Jak mogę ci pomóc? Przynieść ci coś do picia? – spytał troskliwie Tomek, delikatnie głaszcząc mnie po plecach.

– Wody – powiedziałam. Choć i tak wiedziałam, że gdy tylko ją wypiję, znów zwymiotuję, chciałam tylko czymś go zająć, aby nie musiał na mnie patrzeć. Gdy wyszedł podniosłam się i przepłukałam twarz i usta wodą. Jedno spojrzenie w lustro upewniło mnie, jak koszmarnie wyglądam. Tomek wrócił ze szklanką w dłoni. Oparł się o framugę i lustrował mnie spojrzeniem.

– Powiesz mi prawdę? – spytał po chwili.

Nie potrafiłam spojrzeć mu w oczy, usiadłam na podłodzie, opierając się plecami o wannę. Kucnął, złapał moją brodę i zmusił abym na niego popatrzyła. W jego błękitnych oczach widziałam mnóstwo emocji: troskę, żal i coś czego wcześniej nie dostrzegałam…, bo nie chciałam.

– Jesteś w ciąży? – Domyślił się, jak zawsze.

Gdy w końcu padło to słowo, runęły jakieś tamy i rozpłakałam się. Tomek przygarnął mnie do siebie i tulił jak małe dziecko, pozwalając się wypłakać. Nie wiem, jak długo siedzieliśmy na tej podłodze. Mój przyjaciel nie naciskał, o nic nie pytał, po prostu był, ocierał moje łzy i koił ból.

– Wojtek wie? – spytał, gdy już uspokoiłam się nieco.

– Nie, i nie może się dowiedzieć! Proszę cię, nic mu nie mów! – spojrzałam na niego błagalnie.

– Musisz mu powiedzieć! Jak sobie to wyobrażasz!?

– Kazałam mu wybierać. Ona albo ja! Nie wiem, jak daleko zaszły sprawy między nimi, ale chcę dać mu jeszcze trochę czasu. Choć wiem, że to naiwne, bo on już wybrał, ale jestem to winna dziecku, które we mnie rośnie. Ta wiadomość mogła by wpłynąć na jego decyzję! Gdyby się teraz dowiedział i wrócił do mnie, już zawsze zastanawiałabym się czy zrobił to z miłości, czy tylko z poczucia obowiązku. Rozumiesz?

– Nic kurwa nie rozumiem! – Pokręcił głową.

Opowiedziałam mu o naszej kłótni i o mojej wizycie u Majka. Tomek słuchał z niedowierzaniem, i co chwilę klął pod nosem.

– To wszystko przeze mnie! – powiedział, gdy skończyłam.

– Nie, to wszystko przez to, że on nie potrafi mi zaufać. Ta dziewczyna wywarła na nim piętno. Bał się kolejnego rozczarowania, nawet nie zauważał, że sam do niego dążył z góry zakładając wszystko, co najgorsze.

– Ja pierdole! Jadę do niego i stłukę go na kwaśne jabłko.

– Jest od ciebie większy! – prychnęłam. – Tomuś, tylko proszę ani słowa o dziecku – dodałam. – Obiecaj mi to!

– Obiecuję – powiedział i pocałował mnie w czoło, wstając.

Gdy już wyszedł, długo patrzyłam na zamknięte drzwi. Czy Tomek był wstanie przemówić mu do rozumu? Ja nie miałam na to siły. Nie chciałam płaszczyć się i brać go „na dziecko”. Ta decyzja musiała wyjść od niego. Dziecko – jeszcze nie przywykłam do tej myśli. Nie planowaliśmy tego, ciąża była dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Gdyby nie okoliczności cieszyłabym się, jak wariatka. Rosła we mnie przecież cząstka mężczyzny, którego kochałam. Mimo, że nie był pewny swoich uczuć cieszyłam się, że będę mieć swoją własną kopie jego. Marzyłam o tym, aby to był chłopczyk. Chciałam, aby wyglądał jak on. Rozmyślania przerwał mi bolesny skurcz brzucha. Nie był podobny do wszystkich poprzednich. Prawie odebrał mi oddech. Trwał kilka sekund i ustał. Lekarz uprzedzał mnie, że w początkowych tygodniach takie rzeczy mogą się zdarzać. Wymioty mimo wszystko też były dobrym objawem. Wstałam w końcu z podłogi, chcąc rozprostować obolałe już mięśnie. Gdy tylko się podniosłam, znów przeszył mnie ból, tym razem dużo gorszy. Zgięłam się w pół, próbując złapać oddech. Wyczułam ciepło między nogami. Szkarłatny kolor wyraźnie odznaczał się na jasnym materiale spodni. Pociemniało mi przed oczami, poczułam, jak tracę władzę nad ciałem. Osunęłam się na podłogę bezwładnie, uderzając głową o kant umywalki.

Tomson

To wszystko moja wina. Mimo tego, że Julia uważała inaczej czułem się podle. Gdyby nie ja cieszyła by się teraz z wiadomości o ciąży razem z Wojtkiem. Tak powinno być od początku. Ona i on. Nie ona i ja! Dlaczego nie potrafiłem zapanować nad własnymi uczuciami? Nie zasługiwałem na miano przyjaciela. Ani w stosunku do niego ani do niej. Powinienem był od początku trzymać się od niej z daleka! Ale ona przychodziła do mnie taka piękna, bezbronna, zagubiona i prosiła o rady. Tak łatwo mogłem się do niej zbliżyć, pod pretekstem przyjaźni przytulać i nawet skradać buziaki. Wykorzystywałem jej ufność wiedząc, że dla niej nasza relacja znaczyła dużo mniej niż dla mnie. Mimo to brnąłem dalej i zagalopowałem się. Bawiłem się tak doskonale, że zagłuszałem wszystkie wyrzuty sumienia. Zdawałem sobie sprawę, że to dziewczyna mojego przyjaciela, a mimo to nie potrafiłem przestać. Jeszcze żadna inna kobieta nie wzbudzała we mnie takich uczuć! Zachodziłem w głowę, jak teraz naprawić całą sytuację. Wozzo oczywiście nie chciał ze mną gadać. Zatrzasnął mi drzwi przed nosem i kazał spierdalać. Absolutnie mu się nie dziwiłem. Wszystko zaczęło się sypać i była to tylko i wyłącznie moja wina. Powinienem zostawić ją teraz w spokoju. Dać im czas, aby się dogadali, ale oto znowu stałem przed jej blokiem. Powinienem odejść, ale nie potrafiłem. Miała nade mną władzę. Dzień bez spojrzenia w jej piękne, duże, czekoladowe oczy był dla mnie stracony. Niestety gdy zdałem sobie z tego sprawę było już za późno. Przepadłem! Nie mogłem zostawić jej teraz samej. Potrzebowała przyjaciela i zamierzałem kolejny już raz udawać go, ukrywając swoje prawdziwe uczucia.

Zapukałem do mieszkania. Nie otworzyła mi jednak. Zadzwoniłem na jej komórkę i ze zdziwieniem usłyszałem, jak odgłos melodyjki rozbrzmiewa za drzwiami. Miałem złe przeczucia, zdenerwowany szarpnąłem za klamkę. Drzwi były otwarte, więc wszedłem do środka.

– Mała? – zawołałem, rozglądając się. Dostrzegłem ją na podłodze łazienki. Leżała w jakimś dziwnym, nienaturalnym położeniu. Rzuciłem się w tamtą stronę i z przerażeniem odkryłem jej ciało położone w kałuży krwi. Poczułem, jak serce ściska mi się ze strachu.

– Boże, nie! – szepnąłem przerażony.

Ukląkłem przy niej i zbadałem puls. Oddychała, ale była nie przytomna. Wykręciłem na komórce numer alarmowy zachodząc w głowę, co się stało. Przecież nie było mnie tu raptem pół godziny. Rejestratorka odebrała zgłoszenie i przekazała, że karetka będzie za kilka minut. Pod jej głową rozlała się kałuża ciemnobrązowej krwi. Bałem się ją ruszyć, nie chcąc pogorszyć sytuacji. Pogłaskałem jej policzek. Cały się trząsłem ze strachu i przerażenia. Coś we mnie pękło. Na usta cisnęły mi się słowa, których miałem do niej nigdy nie wypowiadać.

– Julia obudź się, proszę cię! Nie rób mi tego! Tylu jeszcze rzeczy ci nie powiedziałem! Muszę ci coś wyznać! Musisz wiedzieć, że cię kocham! Słyszysz? Kocham cię! Natychmiast otwórz oczy i powiedz mi, żebym przestał się wygłupiać. I będzie tak jak dawniej! Będzie tak, jak zawsze powinno być, gdybym wszystkiego nie zepsuł.

Wydała z siebie cichy jęk i otworzyła oczy. Wzrok miała jednak dziwnie zamglony. Popatrzyła na mnie i szepnęła:

– Wojtek…

Znów odpłynęła. Myślała, że jestem nim. Od początku wiedziałem, że kocha tylko jego. Nigdy nie łudziłem się, co do tego. Ja byłem dla niej tylko przyjacielem. Gdyby wiedziała, co chodziło mi po głowie, gdy niby przypadkiem łapałem ją za rękę, czy przytulałem, jak przychodziła się poradzić… to zmieszała by mnie z błotem. Pozwalałem jej trwać w błogiej nieświadomości. Potrzebowała przyjaciela, więc nim byłem. Dzięki temu mogłem być blisko niej. Teraz w końcu zamierzałem wszystko wyprostować. Jej szczęście było dla mnie ważniejsze niż własne uczucia. Nie była moja i nigdy nie miała być. 

************************************************************************

Kochani  to jeden z moich ulubionych rozdziałów, mam nadzieję, że Wam również się spodoba...

Nie żałujcie komentarzy ....

Buziaki...