#15

Następnego dnia obudziłam się w dość kiepskim humorze. Mieliśmy zaplanowany wyjazd w południe, postanowiłam coś wcześniej zjeść w restauracji hotelowej. Było już dość późno i w zasadzie kuchnia kończyła wydawać śniadanie, załapałam się jedynie na jakąś słodką bułkę i kawę. Rozsiadłam się przy stoliku i z nudów zaczęłam przeglądać gazetę, którą ktoś zostawił. Nie było to pismo z gatunku ambitnych, więc przerzucałam po prostu strony bezmyślnie. Aż do momentu kiedy zobaczyłam siebie na jednym ze zdjęć! Prawie zakrztusiłam się kawą. Było na nim widać mnie i nachylającego się w moim kierunku Majka. Nie było zbyt wyraźne, jak by ktoś zrobił go nie używając lampy błyskowej. Ale nie to było najgorsze. Nad zdjęciem wydrukowany wielkimi literami widniał napis: NOWY PODRYW MAJKA! A pod zdjęciem tekst:

„Wczorajsza impreza wytwórni zakończyła się owocnie dla odwiecznego bawidamka Majka. Nasz przystojniak upolował sobie nową dziewczynę. Piękna nieznajoma szybko uległa słynnemu wokaliście. Świadkowie twierdzą, że wymknęli się razem z przyjęcia czule objęci. Czy będzie to tylko krótki podryw czy może coś więcej? Czas pokaże!”

Przeczytałam ten tekst raz, potem drugi i trzeci. I nadal nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Byłam w ciężkim szoku. Nagle ktoś zapukał w gazetę od drugiej strony. Oderwałam w końcu od niej wzrok i ujrzałam Tomsona, który przyglądał mi z zatroskanym wyrazem twarzy.

– Hej, zaczynam się poważnie o ciebie martwić! Znowu zapadłaś w jakiś trans? – spytał.

Nie odpowiedziałam, podałam mu tylko gazetę i wskazałam palcem miejsce gdzie powinien spojrzeć. Zmarszczył śmiesznie brwi i przeczytał tych kilka zdań. Po czym odłożył gazetę i spojrzał na mnie z uśmiechem.

– Witamy w show biznesie Maleńka! – Puścił do mnie oczko.

– Ciebie to bawi? – spytałam zszokowana. – Przecież to stek bzdur i kłamstw.

– Posłuchaj, nie możesz brać do siebie takich rzeczy. To największy szmatławiec, który drukuje co mu się żywnie podoba, obojętnie czy to jest prawda, czy nie. Będąc z nami musisz mieć tą świadomość – przestałaś być anonimową dziewczyną.

– Ale jak oni mogą robić takie rzeczy? Przecież to jest chore! – wściekałam się.

– Na branżowych imprezach zwykle są akredytowani dziennikarze, ale zawsze znajdzie się jakiś kret, który odsprzeda zdjęcie brukowcowi. A oni dopiszą sobie do tego historyjkę.

– I nic z tym nie można zrobić?

– Zdjęcie jest nie wyraźne, nie podali twojego nazwiska, nawet jeśli chciałabyś złożyć skargę, nie masz podstaw. Jedyne co możesz zrobić to zapomnieć i na przyszłość nie przejmować się. Nabrać do tego typu rzeczy dystansu. Bo to zapewne nie ostatni raz. To jest moja droga ryzyko zawodowe pracy z nami! Ale przynajmniej w jednej rzeczy się nie pomylili!

– Niby w jakiej? – spytałam zrezygnowana.

– W tym, że jesteś piękna! – powiedział i wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Też ci się na żarty zebrało. – Parsknęłam śmiechem i pacnęłam go tą feralną gazetą.

Rozmowa mimo wszystko, bardzo mi pomogła. Nie wiem jak zniosłabym to, gdyby nie Tomson. Potrafił zmienić mój nastrój w przeciągu chwili. Byłam mu bardzo wdzięczna. Uświadomił mi bardzo ważny fakt, o którym dotychczas nie pomyślałam. Miał rację mówiąc, że przestałam być anonimową dziewczyną. Pracując z zespołem byłam wystawiona w obiektywy paparazzi. Pozostawało tylko pytanie czy sobie z tym poradzę? Czy dam radę jak radził mi Tomson nabrać dystansu i nie przejmować się?

Kolejne dwa tygodnie minęły już nadzwyczaj spokojnie. Oczywiście jeśli nie liczyć tłumów rozhisteryzowanych fanek na koncertach, które w aktach czystej desperacji w moim mniemaniu przekraczały wszelkie granice. Starałam się unikać oglądania tych dantejskich scen, jednak nie zawsze mi się udawało. Gdziekolwiek chłopaki pojawiali się razem wzbudzali sensację. Dla nich była to codzienność, dla mnie szalona jazda bez trzymanki. Z wielkim bólem serca oglądałam uwieszające się na szyi Wojtka nastolatki, wpychające mu do kieszeni swoje numery telefonów. Szlag mnie dosłownie trafiał! Z zazdrości aż zgrzytałam zębami. A on kompletnie nieświadomy mojego stanu wydawał się doskonale bawić. Ku mojej rozpaczy. Cóż jednak mogłam zrobić? Po prostu taki był. Wszystkie te lata spędzone na koncertowaniu i życie na walizkach w ten sposób ukształtowało jego charakter. Dziewczyny same pchały mu się do łóżka, a on korzystał ze sławy. Oczywiście nie było to usprawiedliwienie, ale byłam w stanie zrozumieć w minimalnym stopniu, dlaczego taki jest. Najwyraźniej nie spotkał jeszcze kobiety dla której chciałby coś zmienić. Powinnam przestać o nim myśleć. Tak było by dla mnie najlepiej. Zdawałam sobie dobrze z tego sprawę. Powinnam się pogodzić z tym, że nigdy nie będziemy razem. Powinnam się odkochać, po tych wszystkich rzeczach, które się wydarzyły. Powinnam rzucić pracę i przestać się z nim widywać. Powinnam, ale nie potrafiłam! Był dla mnie jak narkotyk. Zwyczajnie uzależniłam się. Źle postępowałam, wystawiałam się na kolejne ciosy i zawsze wracałam po więcej. I naiwnie, jak każdy narkoman wmawiałam sobie, że mam wszystko pod kontrolą. Chciałam jeszcze przez chwilę móc być blisko niego. Prawda była taka, że gdzieś głęboko w środku chowałam nadzieję, iż on się zmieni. Byłam totalną masochistką!

Tylko dzięki Tomsonowi udało mi się przetrwać jakoś wszystkie te sceny, które rozdzierały moje obolałe serce. Popadłabym jak nic w czarną rozpacz, gdyby nie on. Byłam mu dozgonnie wdzięczna za to, że zwyczajnie po przyjacielsku poświęcał mi swój czas i zawsze był gdzieś obok. Potrafił zmienić mój nastrój jednym żartem. Zawsze wiedział co powiedzieć, aby poprawić mi humor. Czułam, że wie przez co przechodzę. Nie wypytywał mnie jednak o to. Taktownie omijał temat próbując odciągnąć moje myśli w inną stronę.

Między mną a Wojtkiem niby wszystko było w porządku. Rozmawialiśmy swobodnie, ale jednak czułam zmianę w jego podejściu do mnie. Zauważyłam, że jak ognia unika sytuacji sam na sam ze mną. Wyraźnie bał się konfrontacji w cztery oczy. Parę razy przyłapałam go jak wpatrywał się we mnie smutno, gdy myślał, że nie widzę. Kompletnie nie wiedziałam co z tym zrobić. Rozmawiać najwyraźniej nie miał ochoty, zostały mi jedynie moje domysły. A wyobraźnie mam bogatą, więc myśli piętrzyły mi się w głowie szalone. Być może zachowywał się tak z powodu tego, że go odrzuciłam. Prawdopodobnie byłam pierwszą która mu odmówiła. Może nie mógł przełknąć goryczy porażki?

Po tych dwóch tygodniach pojawiła się większa luka między koncertami. Adam dał chłopakom wolne do następnego występu. Ja gdy tylko odespałam pojechałam do Domu nadrobić zaległości biurowe. Bez chłopaków było tam strasznie cicho i spokojnie. Wszyscy się gdzieś porozjeżdżali korzystając z pięknej pogody. Ja też chciałam złapać trochę słońca, więc zorganizowałam sobie prowizoryczne biuro na tarasie. Tak się skoncentrowałam na pracy, że nawet nie usłyszałam jak ktoś zaszedł mnie od tyłu i zasłonił mi oczy rękami.

– Hej! – krzyknęłam zaskoczona.

– Dzień dobry bardzo Mała! – Tomson przywitał się jak zwykle uśmiechnięty i dał mi całusa w policzek.

– Co ty tu robisz? – spytałam zaskoczona.

– Zapomniałem czapki!

– Ty i twoje czapki. – Przewróciłam oczami.

Tomson zaśmiał się i wszedł do salonu. Wrócił za chwilę z dwoma szklankami jakiegoś napoju. Kostki lodu dźwięcznie obijały się o szklane brzegi, więc gdy podał mi jedną, ochoczo się do niej przyssałam. Wypiłam wszystko duszkiem.

– Dzięki! Pić mi się strasznie chciało – powiedziałam.

– Na zdrowie! – Tomson roześmiał się wyraźnie ubawiony.

Zmarszczyłam brwi nie rozumiejąc z czego się śmieje. Po kilku chwilach jednak zrozumiałam. A w zasadzie poczułam. W moim żołądku zamiast lodowego orzeźwienia, rozlało się powoli ciepło. Dolał mi jakiegoś alkoholu, a ja wypiłam to wszystko jednym haustem!

Tomson jedną ręką zamknął klapę od laptopa na którym pracowałam, i odsunął go ode mnie.

– To już pani nie będzie potrzebne – powiedział, nie przestając się chytrze uśmiechać.

Skrzyżowałam ramiona i rozsiadłam się w fotelu.

– Czego mi dolałeś? – Popatrzyłam na niego wrogo.

– To się nazywa moja droga, serum prawdy.

– Prawdy? – zapytałam kpiąco.

– Czy też jak wolisz ułatwiacz rozmowy.

– A jakąż to rozmowę chcesz sobie ułatwić? – spytałam pełna już podejrzeń.

– O tobie i Wojtku! – wypalił w końcu.

Zaśmiałam się. Wypity drink jednak już zrobił swoje. W głowie zaczęło mi przyjemnie szumieć i poczułam spływającą na mnie błogość. Tomson dobrze wiedział co zrobić, abym zechciała mu się zwierzyć. Ale nie miałam siły się na niego pogniewać.

– No cóż panie ciekawski obawiam się, że nie ma tu o czym rozmawiać – skwitowałam, rozkładając bezradnie ręce.

– Och, daj spokój, przecież widzę co się z tobą dzieje. Widzę jak na niego patrzysz. I nie mogę tylko zrozumieć, dlaczego nie możecie się dogadać? Nie zrozum mnie źle, on jest moim przyjacielem i w zasadzie nie powinienem się wtrącać, ale nie mogę patrzeć na to jak się wzajemnie traktujecie. Znam jego punkt widzenia, a teraz chciałbym poznać twój!

– Skoro znasz jego punkt widzenia to chyba nie powinieneś mi się dziwić. I nie rozumiem po co ta cała rozmowa – zjeżyłam się. – Przecież nie możemy być razem!

– Dlaczego nie?

– Nie wygłupiaj się, przecież wiesz dlaczego!

– Julka powiedz mi! Chciałbym poznać twoją wersję – nadal nie odpuszczał.

– Przecież sam załatwił mi tą pracę wiedząc, co będę musiała podpisać. Chodzi o ten cholerny warunek umowy! – zdenerwowałam się. – Nie zależy mu na żadnym związku.

– Jaki warunek? O czym ty mówisz? – zdziwił się.

– Nie mogę się związać z żadnym z was! Nie udawaj, że nie wiedziałeś! – prawie krzyknęłam.

Tomson spojrzał na mnie zdziwiony. W jego oczach widziałam pełne zaskoczenie. I nagle do mnie dotarło! Zrozumiałam jak wielki błąd popełniłam, jak bardzo źle zinterpretowałam wszystko.

– Nie wiedziałeś! – szepnęłam. – Czyli on…

– Nie wiedział! To musi być jakiś nowy wymysł wytwórni, Adam nic nam nie mówił!

– O mój Boże… – powiedziałam zszokowana.

Nie mogłam w to uwierzyć! Tak bardzo się myliłam. Poczułam jak robi mi się słabo.

– No dobrze! Zreasumujmy bo się pogubiłem. Czyli według ciebie on świadomie załatwił ci pracę, w której musisz podpisać jakieś papiery mówiące o tym, że nie możecie być razem, bo nie zależy mu na żadnym związku. A on myśli, że nie chcesz być z nim z powodu tego kim jest!

– Coooo? Ale… jak to? On naprawdę tak myśli? Dlaczego? – zdziwiłam się. Myśli gnały mi po głowie jak szalone próbując zrozumieć całą sytuację. – To wszystko nie tak, wszystko zrozumieliśmy na opak! Jak dowiedziałam się kim jest naprawdę, to się wściekłam. Ale nie z powodu tego kim jest, tylko dlatego, że wcześniej mi nie powiedział. Poczułam się strasznie oszukana. A zaraz potem Adam daje mi do podpisania te papiery. To co sobie miałam pomyśleć? A potem jeszcze znalazłam tyle złych rzeczy w Internecie – opowiedziałam mu pokrótce o tym wywiadzie i komentarzach. – Teraz rozumiesz?

– Rozumiem – Tomson pokiwał głową. – Ale co z nim? Chyba powinniście ze sobą w końcu porozmawiać! Nie sądzisz? Musisz mu powiedzieć to wszystko co powiedziałaś teraz mnie.

Po czym wstał, złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą.

– Czy to dla niego ma jeszcze jakieś znaczenie? – spytałam wlokąc się za nim  mimowolnie.

– Oj ma! Nie dyskutuj tylko pakuj się do samochodu! – powiedział i władczo otworzył przede mną drzwi od strony pasażera.

– Przecież ty piłeś! Nie możesz jechać! – pisnęłam cicho.

– Ja piłem tylko cole. – Uśmiechnął się chytrze, po czym zatrzasnął za mną drzwi.

Ze zdenerwowania jak zwykle w stresie zaczęłam obgryzać paznokcie. To czego się przed chwilą dowiedziałam dosłownie nie mieściło mi się w głowie. Choć Tomson nie zdradził mi szczegółów, to uświadomił mi jak bardzo się pomyliłam w ocenie zachowania Wojtka. W zasadzie to oboje się pomyliliśmy. Tylko czy można to było jeszcze naprawić?

Tomek całą drogę próbował mnie rozbawić i rozluźnić atmosferę. Pierwszy raz mu się to nie udało. Pochłonięta swoimi myślami, ledwo rejestrowałam to co do mówił. W końcu zaparkował przed jakimś apartamentowcem. Wskazał mi drzwi i podał numer mieszkania.

– To na pewno dobry pomysł? – spytałam.

– Mała po prostu tam idź i z nim porozmawiaj. Już dawno powinniście to zrobić! – powiedział i pochylając się nade mną otworzył mi drzwi.

Wysiadłam i ruszyłam we wskazanym kierunku. Akurat ktoś wychodził, wślizgnęłam się więc do środka bez użycia domofonu. Głowę miałam pełną obaw. Serce galopowało mi szalenie, a żołądek podszedł do gardła. Nie pamiętałam kiedy ostatnio tak się denerwowałam. Zamiast wsiąść do windy ruszyłam po schodach, aby zyskać jeszcze kilka chwil, spróbować się uspokoić i zebrać myśli. W końcu stanęłam przed drzwiami numer piętnaście. Wytarłam spocone dłonie w spodnie, odetchnęłam ciężko i nacisnęłam dzwonek. Z głębi mieszkania usłyszałam gong. Po cichu modliłam się, aby nie zastać go w domu. Byłam wielkim tchórzem, miałam ochotę zbiec z powrotem po schodach. Bałam się tego co mogłam usłyszeć. Bałam się, że jest już za późno. Czy moje słowa wyjaśnień coś mogły zmienić? Przecież to było nie możliwe, aby ktoś taki jak Wozzo chciał być z kimś takim jak ja!

Moje rozmyślania przerwało nagłe otwarcie drzwi. Zdębiałam w jednej sekundzie. Tego się nie spodziewałam! Na progu stała oszałamiająco piękna dziewczyna! Zdecydowanie wyższa ode mnie, z rozpuszczonymi długimi blond włosami i perfekcyjnym makijażem na twarzy. Ubrana jedynie w białą, męską, rozpinaną koszulę, która sięgała jej ledwo do połowy ud, odsłaniając smukłe i opalone nogi. W prawej ręce trzymała kieliszek od wina, lewą zarzuciła nonszalancko na biodro. Odebrało mi mowę. Dziewczyna coś mówiła, jednak nie docierały do mnie żadne dźwięki. W uszach słyszałam jedynie szum i pisk. To nie może być prawda! Potrząsnęłam głową z niedowierzania. Uczepiłam się naiwnie resztki nadziei na to, że pomyliłam drzwi. Już otwierałam usta aby spytać jaki to numer, gdy z głębi mieszkania usłyszałam wyraźnie głos Wojtka.

– Kto przyszedł? – spytał.

Poczułam się jak by mnie piorun trzasnął prosto w serce. A więc jednak! Nim odwróciłam się na pięcie rzuciłam jeszcze:

– Przepraszam pomyłka!

I pognałam na dół najszybciej jak potrafiłam. Absolutnie nie chciałam aby Wojtek mnie zobaczył.

**********************************************************

Witajcie

Jak wam minął tydzień? Tęskniliście? Ktoś się zastanawiał nad tym jak potoczą się dalej losy Julki i Wojtka?

Piszcie do mnie! Bardzo liczę na wasze komentarze :-)

Pozdrowionka.........i czekam na was w przyszły piątek :-)