#11

Gdy otrząsnęłam się z pierwszego szoku, zaczęłam obserwować to co dzieje się na scenie. Wojtek razem z drugim wokalistą (tak, był jeszcze drugi!) i resztą zespołu dosłownie roznosili klub. Ubrany był dokładnie tak samo jak dwie godziny wcześniej u mnie. Ten drugi był od niego niższy. Nosił czapkę i równie luźny strój. Na brodzie miał zabawną bródkę. Na pierwszy rzut oka widać było, że świetnie się dogadują na scenie. Energia ich rozpierała. Tłum wokół szalał, a ja stałam jak kołek. Po prostu nie mogłam uwierzyć w to co widzę! W gardle rosła mi coraz większa gula.

W końcu po kilku utworach muzyka ucichła razem z tłumem i Wojtek przemówił wodząc wzrokiem po publiczności.

– Ci którzy nas znają i chodzą na nasze koncerty, zapewne wiedzą, jaką pieśń teraz zagramy. Wiecie również zapewne, co zwykle przed tym utworem się dzieje. – Przez tłum rozległ się cichy śmiech i szepty. – Ale nie dzisiaj! Dzisiaj chciałbym zmienić zasady. Ponieważ jest na tej sali ktoś do kogo chciałbym powiedzieć kilka słów. Chciałbym zadedykować tę piosenkę pewnej osobie, która wiele ostatnio przeszła w swoim życiu. I ja również przyczyniłem się do kilku jej zmartwień.

O cholera, czy on mówi o mnie? Zrobiło mi się słabo i gorąco jednocześnie! Kolana mi zmiękły i poczułam, że za chwilę zemdleję. Mimo to słuchałam uważnie dalej.

– Lecz mimo wszelkim przeciwnościom losu – kontynuował – nie poddała się i nie straciła entuzjazmu, pozostała pełna wiary i nadziei na lepsze jutro. Nie straciła marzeń ani sił by je realizować. I chwała jej za to! Pokazała mi swój świat, a teraz ja chciałbym pokazać jej swój. It’s my life – krzyknął, a tłum zawył i zagwizdał z radości.

Z niedowierzaniem słuchałam i patrzyłam na scenę. To nie był „mój” Wojtek! To był Wozz! Ktoś zupełnie mi obcy, mimo tak znajomej twarzy. Zaczęłam powoli się wycofywać. Najchętniej uciekłabym, ale najpierw musiałam się z nim rozmówić. Używając swojej przepustki bez problemu dostałam się za kulisy sceny. Było tam zdecydowanie ciszej i nie panował taki zaduch jak na głównej sali. Szłam jakimś korytarzem zastanawiając się gdzie powinnam zaczekać na koniec koncertu. Serce nadal waliło mi zbyt szybko. Nagle tuż przede mną otworzyły się drzwi. Odskoczyłam, aby uniknąć zderzenia. Z pomieszczenia wyłonił się jakiś mężczyzna. Speszona wymamrotałam przeprosiny i już chciałam się wycofać do wyjścia, gdy zapytał:

– Ty jesteś Julia, prawda?

Zaskoczona pokiwałam głową.

– Jestem Adam, menadżer zespołu. – Przywitał się, grzecznie podając mi dłoń.

– Miło mi poznać. Julia Kamińska – powiedziałam, podając mu swoją.

– Podobno szukasz pracy? Muszę przyznać, że twoje CV zrobiło na mnie wrażenie. Poszukuję asystentki, zainteresowana? – spytał.

Patrzyłam na niego oniemiała. A więc jednak była jakaś praca! Po tym co zobaczyłam myślałam, że był to tylko pretekst, aby mnie tu ściągnąć.

– Jasne! Eee przepraszam, to jest tak, oczywiście! – motałam się.

Adam roześmiał się sympatycznie.

– Ale ci namieszał w głowie. Mówiłem mu, żeby powiedział ci wcześniej, ale się uparł. – Najwyraźniej mówił o Wojtku. – Zapraszam w takim razie. – Wskazał gestem pomieszczenie z którego wyszedł, przepuszczając mnie w drzwiach.

Odbyliśmy naprawdę miłą rozmowę. Adam zapytał o moje doświadczenie. Opowiedziałam mu więc czym zajmowałam się w Anglii. Zaczynałam jako zwykły, szeregowy pracownik biura obsługi klienta w dość sporej korporacji. Zawsze wykonywałam swoje obowiązki sumiennie i rzetelnie, miałam mnóstwo pomysłów, które wcielałam w życie. Nigdy nie potrafiłam usiedzieć przez osiem godzin, ganiałam po całej firmie pomagając to tu, to tam. W każdym dziale do którego trafiałam starałam się tak samo mocno. Co oczywiście owocowało kolejnymi awansami. W końcu sam prezes firmy zaproponował mi stanowisko swojej osobistej asystentki. I to był strzał w dziesiątkę. Wreszcie poczułam się jak odpowiedni człowiek, na odpowiednim miejscu. Byłam odpowiedzialna za każde zadanie powierzone mi przez szefa. Począwszy od typowo biurowych spraw, po organizację wyjazdów, konferencji, czy bardziej przyziemnych jak zakupy. Stale byłam w ruchu i wyjazdach. Uwielbiałam to!

Adam przedstawił mi pokrótce zakres obowiązków. Oczywiście nie był wstanie określić wszystkiego. Miałam po prostu być pod ręką i pomagać w obowiązkach biurowych itp. Mój brak doświadczenia w branży muzycznej mu nie przeszkadzał. Jak sam powiedział, szukał osoby zaufanej, która będzie zapisywać jego myśli i pomagać mu je realizować. Mi to odpowiadało w pełni. Na koniec dał mi do przeczytania umowę i warunki współpracy.

– A teraz przepraszam, ale zostawię cię samą. Mam do załatwienia kilka rzeczy. Poczekaj tutaj. Jak przypuszczam chciałabyś jeszcze porozmawiać z Wojtkiem?

– Tak – odpowiedziałam, zaciskając usta.

– Tylko bądź dla niego wyrozumiała. Naprawdę chciał dobrze! – powiedział.

– Tylko mu nie wyszło! – odpowiedziałam, gdy już wyszedł.

Sądząc po stłumionych odgłosach zza ściany, koncert trwał nadal. Pozostało mi jedynie cierpliwie czekać. Przy czym cierpliwość objawiała się u mnie spoconymi, trzęsącymi dłońmi, sercem które uparcie za szybko biło i głową pełną złych przeczuć. Tylko czego się tak obawiałam?

Postanowiłam więc dla uspokojenia przeczytać warunki umowy, które zostawił mi Adam. Z początku wszystko było dla mnie jasne, klarowne i oczywiste. Jednak gdy dotarłam na ostatnią stronę zamarłam. Poczułam jak lodowaty sztylet przebija mi serce. Oprócz zawodowych obowiązków nic więcej nie mogło mnie łączyć z żadnym członkiem zespołu! Tak mówił jeden z paragrafów.

Skoro Wojtek zaproponował mnie Adamowi na to stanowisko, musiał dobrze wiedzieć na jakie warunki miałam przystać. Poczułam się zdradzona i oszukana. Więc od początku, to wszystko między nami było dla niego czym? Tylko i wyłącznie zabawą! Chodziło mu tylko o…! Boże!  Nie zależało mu na żadnym poważnym związku. No oczywiście, że nie! A ja głupia i naiwna zainwestowałam w niego swoje uczucia. Nawet nie miał odwagi mi o tym powiedzieć osobiście! Poczułam łzy na policzku. Szybko je starłam i wściekle zaczęłam zbierać kartki z biurka. W tym momencie drzwi się otworzyły i do środka nieproszony wszedł Wojtek.

Był cały spocony, w dłoni trzymał jakiś biały ręcznik. Uśmiechnął się do mnie niepewnie.

– Cześć!  – powiedział.

Zmierzyłam go wściekle wzrokiem.

– A więc Wozzo, przepraszam tak to się odmienia? – spytałam, wrzucając w to pytanie tyle sarkazmu ile tylko mogłam. Zauważyłam jak po jego twarzy przeszedł grymas. – Jesteś artystą? Naprawdę, gratuluję ci świetnego występu.

– Jesteś wkurzona – powiedział, jakby do siebie.

– Dlaczego wcześniej nie powiedziałeś kim naprawdę jesteś? – zapytałam w końcu, bo to pytanie tłukło mi się po głowie.

– Myślałem, że to nie ma znaczenia – powiedział smutno.

Cała jego pewność siebie i charyzma nagle gdzieś zniknęły. Wyglądał jak kupka nieszczęścia, zwiesił luźno ramiona i spuścił wzrok. Tak bardzo chciałam go przytulić, pocałować, usłyszeć od niego jakiś żart, który jak zwykle mnie rozbawi. Ale niestety wszystko się zmieniło. On nie szukał tego, czego szukałam ja. Bolało jak cholera.

– Cóż, teraz mam już pogląd na całą sprawę. – Pomachałam mu przed nosem warunkami umowy. – Dzięki za załatwienie pracy, jestem bardzo wdzięczna.

W tym momencie do biura ktoś zapukał. Po chwili w drzwiach pojawił się Adam.

– No i jak tam, dogadaliście się? – zapytał wesoło. – Nie chciałbym przeszkadzać, ale tłum łaknie twojej krwi. – Popatrzył wymownie na Wojtka.

– Ja lepiej już pójdę. – Zmusiłam się do uśmiechu i poczłapałam na korytarz.

Wojtek dogonił mnie jednak, złapał za łokieć i odwrócił przodem do siebie.

– Zaczekaj, odwiozę cię – powiedział jakoś dziwnie ochryple.

– Nie trzeba – odpowiedziałam, wyrywając mu rękę trochę zbyt stanowczo. – Słyszałeś co powiedział Adam, masz wrócić na scenę.

– Porozmawiaj ze mną! – zażądał.

– Nie mamy już o czym – wysyczałam wściekle, ledwo nad sobą panując.

– Myślałem, że oboje chcemy tego samego.

Jego bezczelność przekraczała wszelkie granice! Czy to sława działała na niego w ten sposób? Naprawdę myślał, że zależy mi tylko na…!? Przez myśl mi to nawet nie chciało przejść! Był aż takim… dupkiem? Gotowało się we mnie z wściekłości.

– Myliłeś się – powiedziałam, odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w kierunku wyjścia.

Chciałam jak najszybciej opuścić to miejsce. Najchętniej pobiegłabym, ale czułam na sobie jego wzrok. Gdy w końcu znalazłam się na zewnątrz odetchnęłam z ulgą. Stanęłam na chodniku niepewna w którą stronę powinnam się udać. W ręce nadal ściskałam umowę. A więc miałam pracę marzeń! Ale również i złamane serce!

Dotarłam do domu w stanie kompletnego rozbicia emocjonalnego. Ręce nadal mi się trzęsły, postanowiłam więc dla uspokojenia wypić kieliszek wina. Po kilku głębszych łykach włączyłam komputer i w wyszukiwarce wpisałam słowo: Afromental. Mimo rozbitego serca byłam przecież profesjonalistką jeśli chodzi o powierzone obowiązki. Chciałam być dobrze przygotowana, gdyż już następnego dnia miałam stawić się w pracy. Na YouTube obejrzałam ostatnie teledyski, kilka wywiadów, dowiedziałam się jakie sukcesy odnosił zespół w ostatnich latach. Wszystko to ze łzami w oczach i zaciśniętymi zębami. Z niedowierzaniem kręciłam głową za każdym razem, gdy widziałam jakieś nowe zdjęcie Wojtka. Zastanawiałam się dlaczego wcześniej nie próbowałam znaleźć go na Facebooku. Był taki tajemniczy a mimo to nie zrobiłam nic aby zbliżyć się do rozwiązania zagadki. Tylko czy coś by to zmieniło, gdybym wiedziała wcześniej? Nie byłam niczego pewna. W miarę wypijania kolejnych łyków wina, coraz śmielej otwierałam kolejne strony. W końcu trafiłam na pewien wywiad w którym Wojtek rozmawiał z jakąś młodziutką i ładniutką dziennikarką. Flirtował z nią tak otwarcie, że biedna dziewczyna cała była w pąsach! A mnie dosłownie chciał trafić szlag! Pod filmikiem było pełno komentarzy, z których można było wywnioskować tylko jedno – Wozzo żadnej dziewczynie nie przepuści! Wściekle zamknęłam klapkę od laptopa, gdy przeczytałam ostatni wpis. Było to tylko jedno słowo: „Zaliczył”. Coś we mnie pękło. Więc był artystą, który bez żadnej obłudy wykorzystywał swoją sławę do zdobywania i zaliczania dziewczyn! Ja miałam być kolejna, ale na jego warunkach. Bez żadnego związku. Czysty pociąg fizyczny! Byłam taka naiwna! Jak głupia dałam sobie zmydlić oczy.

W głowie zaświtała mi myśl, że powinnam zrezygnować z pracy. Jednak im dłużej o tym myślałam, tym bardziej byłam pewna – on nie był tego wart. Zależało mi na pracy bardzo. Już raz zrezygnowałam przez faceta! Teraz byłam silniejsza. Przecież dam radę! Uporam się z uczuciami i nie przeszkodzą mi one w dążeniu do sukcesu!

***************************************************************************8

Witajcie :-)

Black Rose rodział z dedykiem dla Ciebie :-)

Napiszę dzisiaj krótko.... 

No i co myślicie???.....