#EPILOG

Rok później

Wozzo

– Tatuś wrócił – krzyknąłem radośnie od progu. Nie za głośno tak, żeby ewentualnie nie obudzić Mai. Nie mogłem się już doczekać moich kobiet. Tej dorosłej i tej zupełnie malutkiej. Wracałem właśnie z koncertu. Ciężko było mi się z nimi rozstawać, ale wiedziałem, że jest jeszcze za wcześnie na ciąganie ich po hotelach. Tęskniłem bardzo. Trzy dni rozłąki, a ja czułem się jakby minął miesiąc.

– Julia? – zawołałem.

Musiała usłyszeć, jak wszedłem wiedziała, że mam przyjechać. Odpowiedziała mi jednak cisza. Niczym niezaniepokojony ruszyłem do pokoju dziecinnego. Pewnie usypia małą – pomyślałem. Cicho uchyliłem drzwi i zajrzałem do środka. W łóżeczku smacznie spała moja córka. Podszedłem do niej i pogłaskałem delikatnie jej główkę. Była doskonała w każdym calu. Stałem chwilę i po prostu na nią patrzyłem, na maleńką cząstkę mnie i mojej ukochanej. Obie zawładnęły moim sercem od pierwszego spojrzenia. Wyszedłem w końcu zostawiając ją pogrążoną w głębokim śnie. Zaglądnąłem do sypialni, tam również nie było mojej żony. Co jest u licha? Zacząłem panikować, kiedy nie znalazłem jej również w łazience. Gdzie ona jest? Złapałem za telefon i zadzwoniłem. Ku mojemu zdziwieniu i przerażeniu dzwonek jej komórki odezwał się gdzieś w głębi mieszkania. Coraz bardziej zaniepokojony odnalazłem go na kuchennym blacie. Pod nim leżała karta. Od razu rozpoznałem jej pismo. Było jednak jakieś niedbałe, jakby pisała trzęsącą się ręką.

Odchodzę, nie szukaj mnie…

Przeczytałem to jedno zdanie chyba z milion razy. Co to kurwa miało znaczyć? Chyba nie chciała mi powiedzieć, że…

****************************************************

Koniec. To wszystko co przygotowałam w tej historii. Miałam w głowie kilka scenariuszy, jak to zakończyć, a i tak gdy w końcu usiadłam i zaczęłam pisać wyszło to…. Przepraszam, ale musiałam… Znacie mnie już na tyle, że wiecie iż lubię tego typu zakończenia J Być może chcielibyście mnie zapytać: dlaczego kończę? Ta historia zaczęła kiełkować w mojej głowie już prawie dwa lata temu. Poświęciłam jej mnóstwo czasu i serca, ale jestem nią już zmęczona. Potrzebuję od tego odpocząć, poukładać sobie w głowie pewne rzeczy, spojrzeć na wszystko na świeżo, a przede wszystkim chciałabym się skupić na czymś nowym J I drugie pytanie: czy napiszę ciąg dalszy? Nie ukrywam, że bardzo zżyłam się z tą historią i w głowie mimowolnie pojawiają mi się dalsze sceny, ale czy kiedykolwiek je spiszę…. Nie wiem…. To zależy…(…)

Teraz czas na podziękowania. Kiedy zaczynałam pisać, robiłam to tylko i wyłącznie dla siebie, aby dać upust wyobraźni, która mimowolnie i podświadomie produkuje w mojej głowie różne scenariusze. Gdy zdecydowałam się podzielić  swoją twórczością ze światem, byłam bardzo zdenerwowana i bałam się, że nikt nie zechce tego przeczytać. Ku mojej radości znalazłam jednak odbiorców J I bardzo Wam wszystkim dziękuję! Za wasze komentarze, opinie, polubienia na FB. Daliście mi ogromnego kopa, aby dokończyć tę historię. Dziękuję każdemu, który czytał a szczególnie tym którzy komentowali i motywowali mnie do dalszego pisania. Niektórych miałam przyjemność trochę lepiej poznać (Olcia, Zuzia, Wiktoria – dzięki dziewczyny!!) a innych nawet poznać osobiście – Gumisiu :-*

Nie sposób wymienić Was wszystkich…. DZIĘKUJĘ <3 Byłoby mi niezmiernie miło, gdyby z racji ostatniego rozdziału, KAŻDY  kto czytał zostawił po sobie choć po jednym zdaniu….

Życzę wszystkim udanego lata…

Będzie mi brakować tych piątków…. 

ale nic nie trwa wiecznie (no chyba, że Moda na Sukces :-D)